Kill Show. Powieść w stylu true crime

"Kill Show" to powieść kryminalna utrzymana w odmiennej konwencji niż wszystkie do tej pory mi znane.
Ma formę relacji naocznych świadków i osób zaangażowanych w zaginięcie Sary. Naprzemienne wypowiedzi przyjaciółek , rodziny , producentów filmowych, sąsiadów , nauczycieli. .. Szeroki wachlarz wielowymiarowych postaci i nieoczekiwanych zwrotów akcji prowadzi do dosyć zaskakującego rozwiązania zagadki. Jednak czytelnik nie jest do końca pewny, czy jest to rozwiązanie właściwe. I kiedy w końcu wydaje się , że wszystko jest oczywiste i już wydaliśmy z oburzeniem opinię : " jak można tragedię zamienić w program rozrywkowy" pojawia się pytanie retoryczne. Zaskakujące , budzące całkowitą konsternację . Wpisując się w definicję pytania retorycznego może faktycznie lepiej na nie nie odpowiadać.

„(…) to, do czego zdolni są ludzie, zawsze przewyższa nasze najśmielsze oczekiwania”.

Lubicie historie w stylu true crime?

Choć, jak sam autor właśnie tej tutaj uważa, że: „Prawdziwe zbrodnie mają w sobie coś dużo straszniejszego od fikcyjnych” – nie ukrywa, że mają w sobie też coś magnetyzującego, przerażającego i fascynującego zarazem..

Bo wyobraźcie sobie, małe, ciche i spokojne miasteczko Frederick w stanie Maryland.
Kwiecień 2013 r.
Sara Parcell, szesnastolatka, uczennica szkoły średniej, jak co dzień wychodzi z domu do szkoły i już nigdy do niego nie wraca. Dziewczynka, która ma rodzinę, przyjaciół, talent muzyczny i plany na przyszłość, nagle znika bez śladu.. Wydarzenie to nieoczekiwanie z lokalnego zyskuje priorytet krajowy. Zdesperowani i bezradni rodzince Sary składając jeden podpis, stają się częścią hollywoodzkiej machiny, „gwiazdami” najpopularniejszego programu telewizyjnego w kraju, którego twórcy dali im formalną obietnicę na szczęśliwe zakończenie tej sprawy.. tak samo pewną, jak niepewną.. Sprawę Sary śledzą miliony ludzi. Głos zabierają tu nawet zwolennicy teorii spisowych. Społeczeństwo dostaje więc „cinema verite”- „kino prawdy” w „imię dobra publicznego”, nie zdając sobie sprawy z skali manipulacji ich emocjami i „prawą” w różnych odcieniach. Zapominając, że być może telewizja nie tyle dokumentuje ludzką tragedię, co pokazuje im to, co chcą zobaczyć.. I choć cały czas „piłka jest w grze”, okazuje się, że tylko poz...