Kiedy ptaki powrócą

“Miłość? Cudownie sprawdza się w książkach, filmach i w życiu innych ludzi. Uwielbiam, jak ludzie się kochają, ale błagam, proszę mnie tą miłością nie ochlapywać. Zabroniłem sobie miłości. W sensie dosłownym. Miłość jest męcząca.”

Bohater “Kiedy ptaki powrócą” Fernando Aramburu od wielu lat tkwi w ponurości życiowej rutyny, która przeistacza się w coraz większy marazm, dzięki czemu Toni dryfuje mocniej z każdym dniem w kierunku apatii i zobojętnienia.

Jest nauczycielem, ale nie cieszy go uczenie, a system edukacji w Hiszpanii pozostawia w jego oczach wiele do życzenia. Oczekiwań Toniego nie spełnia również nastoletni syn, ani relacja z byłą żoną. Można by rzec, że rozczarował go calutki świat - zarówno prywatny, jak i zawodowy - a jedynym pozytywnym aspektem tego smutnego bycia zdają się być przylatujące czasem jerzyki i suczka Pepa.

Toni znajduje chwilowe, acz bardzo ulotne, pocieszenie w rozmowach z Kulasem, swoim jedynym kumplem.

Tak oto zawiedziony i rozgoryczony postanawia pewnego dnia , że za rok odbierze sobie życie. Odtąd z kronikarską skrupulatnością dokumentował będzie przyczyny tej decyzji, okraszając zapiski swoim specyficznym, pełnym ironii humorem. W tej jakże osobistej kronice dokonuje cierpkiej wiwisekcji rodziców, znienawidzonego brata, byłej żony Amalii, od której nie potrafi się odciąć, oraz problematycznego syna Nikity.

Ton...

Toni powiedziałby o książce której jest bohaterem, że to smętne wypociny szarego nauczyciela, którego życie jest niewarte poznawania.

Małgosia powiedziałaby, że to genialna, harmonijna (mimo skoku od wydarzenia do wydarzenia), kunsztowna, wspaniała, porywająca, olśniewająca i aby wk.rzyć Toniego dodałaby śliczniutko przeurocza powieść.

Ta relacja z życia bohatera wciąga od pierwszych stron. Jego dziennik pisany jest z myślą o przelaniu na papier tego co zaprząta jego głowę, a pisany regularnie, sumiennie, każdego dnia. W końcu ma swój termin ważności, Toni, nie jego kronika. Bohater postanowił, że swoje szaro - czarne życie zakończy samobójstwem, za rok. 365 dni by pozamykać wszystkie sprawy, rozdysponować majątek, no i pisać.

Jestem oczarowana formą. W końcu ubrać w takie słowa wieczne narzekanie kapryśnego tetryka, że czytelnik chce więcej i więcej to mistrzostwo!!! Do tego okrasić to genialnym humorem, ciętym, pełnym sarkazmu i ironii, kłaniam się w pas!!!
Całość powoduje, że dla mnie Autor wspiął się na literacki Mount Everest!!!

Jedna z najlepszych książek tego roku, dla mnie jedna z najlepszych książek jakie czytałam. Literatura piękna z najwyższej półki. Niebanalna, pełna głębi, nadziei... Zapomnieć i przeczytać jeszcze raz ten pierwszy raz.

Nie porównam książki do innej powieści bo na taką nie trafiłam, ale mogę do filmu. Wszyscy, którzy kochają #dzienswira będą zachwyceni.
Może tak tylko dodam, że kilka razy ś...

"Znowu w życiu mi nie wyszło... " to mogłaby być przewodnia piosenka Toniego, zgorzkniałego nauczyciela, który postanawia za rok odebrać sobie życie. Do tego czasu prowadzi pamiętnik, w którym wymienia powody swojej decyzji. Napięte stosunki z rodzicami, bratem, byłą żoną, kłopoty z synem, dla których przeciwwagę stanowi wierny od zawsze przyjaciel, oddana suczka Pepa i miłość do książek. Lecz dopiero spotkanie dawnej znajomej sprawi, że szala życia się przechyla.

Gdy tylko przeczytałam opis książki, który tak bardzo przypominał mi mojego ukochanego "Mężczyznę imieniem Ove", wiedziałam, że chcę poznać tę historię. "Kiedy ptaki powrócą" okazała się wyjątkowo ciekawą powieścią, która dzięki niezwykłej prozie zmienia szarą egzystencję w piękną lekcję życia. Smutek przeplata się tu z nadzieją, a niechlubna przeszłość Hiszpanii przechodzi w historię współczesną, choć najważniejszy jest tu człowiek i jego relacje z otoczeniem. Fernando Aramburu pisze surowo, ironicznie, czule i z poczuciem humoru.

„Kiedy ptaki powrócą” to książka, która wciągnęła mnie bez reszty. Zaskoczyła mnie swoją lekkością, chociaż porusza trudny temat i jest grubaską.

„Kiedy ptaki powrócą” to historia o pewnym mężczyźnie, który mając ponad 50 lat stwierdza, że ma już dość życia i oznajmia, że za rok w lipcu popełni samobójstwo. Przez ten rok planuje i zamyka swoje sprawy. Pozbywa się sukcesywnie swoich rzeczy. Najbardziej był przywiązany do książek o filozofii.

Przez ten rok opowiada również nam czytelnikom co wydarzyło się w jego życiu. Wraca do czasów dzieciństwa, młodości i czasów nieudanego małżeństwa. Każdy z tych okresów był dla niego ciężki. W każdym nim doznał pewnych przykrości. Jego jedynym przyjacielem był Klaus oraz piesek Pepa. Czy pojawił się w jego życiu ktoś, dla kogo zmienił swoje zamiary? Tego Wam nie zdradzę. Musicie sami przeczytać.

Książka pomimo swojej objętości czyta się bardzo szybko. Wszystko to za sprawą języka jakim została napisana. Ciekawie przeplata się tutaj teraźniejszość z przeszłością bohatera. Ukazanie przeszłości nie jest jednak linearne. I wydaje mi się, że nie jest łatwe napisać książkę z tym zabiegiem, tak by czytelnika nie wymęczyć. Najmniejszego problemu nie miałam z odnalezieniem się, w którym momencie życia głównego bohatera jestem.

Książka przeznaczona jest raczej dla dorosłego czytelnika. Dużo tutaj filozofii i analizy psychologicznej. Występują również sceny erotyczne...