Opinia na temat książki Katedra Marii Panny w Paryżu

Wreszcie nadrobiłam coś, co powinnam nadrobić już dawno, szczególnie, że uwielbiam bajkę i uważam ją za strasznie niedocenioną.

Myślę, że w szczegółach nie trzeba nikomu tej historii streszczać, ale trzeba przyznać, że kolosalnie się różni w wielu aspektach w porównaniu z wersją Disneya. Nie powiem, którą wersję wolę bardziej, bo jednak i oryginał i bajka mają coś w sobie, co lubię i jedno oraz drugie poruszają trochę inne tematy. Wersja oryginalna jest na pewno smutniejsza, bardziej dramatyczna, a nawet bardziej makabryczna. Ma też więcej poruszonych wątków, a inne wątki rozwija (choćby przeszłość Esmeraldy, Quasia, Klaudiusza).

Przez początek książki trzeba trochę przebrnąć, bo mija jednak sporo czasu nim przejdziemy do znanej nam akcji. Męczyły mnie trochę te opisy Paryża i jakby mnie ktoś spytał, ile z nich zapamiętałam, to odpowiedziałabym szczerze, że nic, ale opisy tego, co ludzie przeżywali, co czuli, to absolutne mistrzostwo. Nawet są tu jakieś humorystyczne wątki i uśmiechnęłam się na niektórych dialogach.

Oryginał jednak rzucił mi nowe światło na postacie.

Kompletnie nie spodziewałam się, że Frollo jest tak mądrym człowiekiem z bogatą historią. I co najważniejsze - w gruncie rzeczy był dobry, ale żądza go skutecznie zniszczyła i uwolniła w nim dotąd wyciszone instynkty. Zdecydowanie wolę go w oryginale. Quasimodo to za to osoba, która przeżywa tu jeszcze większy horror i ma poważne dylematy między tym, po czyjej stronie powinien być i kogo słuchać. W przypadku Febusa ciężko mi się wypowiedzieć, bo autor kreuje go na antagonistę, co jednak nie zmienia faktu, że nie darzę go sympatią.

Ale Esmeralda... Na początku zapowiada się na tak samo sympatyczną, silną postać kobiecą, ale szybko wychodzi z niej ta naiwność, która zaczyna irytować i zadziwiać. Aż w końcu, w pewnej chwili, doszłam do wniosku, że oryginalna Cyganka jest nie tylko niezbyt mądra, ale jest właściwie głupia (no dobra, wyrwało mi się podczas czytania, że jest idiotką na jednej konkretnej stronie) i ta "cudowność" tej postaci w książce kompletnie do mnie przestała przemawiać. Esmeralda w bajce niczego się nie boi, walczy o równość dla wszystkich, staje w obronie słabszych, a Esmeralda książkowa też ma jakieś tam swoje przebłyski, ale jej główne myśli kręcą się wokół Febusa. Jestem nią strasznie zawiedziona.

Jednak ogólnie podsumowując: kto nie miał okazji jeszcze przeczytać - musi koniecznie nadrobić, bo to na pewno jeden z tych klasyków, po które warto sięgnąć