Jurata. Cały ten szpas

Uwielbiam Juratę. Mam do niej wielki sentyment, bo przez całe dzieciństwo spędzałam tam wakacje z rodzicami. Mój Ojciec wynajmował pokój w jednym z licznych przedwojennych, parterowych domków nad zatoką, zawsze tym samym. Było to w przaśnych latach 60-tych, kiedy jeszcze nie przyjeżdżali tam celebryci. Przestaliśmy do Juraty jeździć na początku lat 70-tych, gdy zatoka zaczęła śmierdzieć od spuszczanego do niej szamba. (Dopiero w latach 90- tych zbudowano oczyszczalnię ścieków). Potem nigdy już nie spędzałam tam urlopu, aż do tego roku. I przekonałam się, że Jurata niewiele się przez te lata zmieniła. Przynajmniej nie tak bardzo jak inne nadmorskie miejscowości. Owszem, przybyło nowoczesnych apartamentowców, lecz zharmonizowanych z otoczeniem a spokój i urok pozostał. I ten wspaniały zapach sosnowego lasu, który pamiętam z dzieciństwa! Stoi też „mój” domek, choć przebudowany. Jego historię poznałam dopiero z tej książki. Zebrało mi się na wspominki, bo też książka jest nostalgiczna. O czasach, które minęły, o ludziach, których już nie ma, o atmosferze nie do powtórzenia. Czytałam z dużym zainteresowaniem, poznałam historię kurortu i wielu znanych mi budynków. Anegdoty opowiadane przez znanych artystów, bywalców Juraty i liczne, unikalne zdjęcia urozmaicają treść. Nabrałam ochoty, aby w tym roku również tam wrócić. Oczywiście, poza sezonem. Dla wielbicieli Juraty pozycja obowiązkowa.