Jeden z nas. Opowieść o Norwegii

Bardzo polecam, zwłaszcza rodzicom zainteresowanym polityką. Zaraz wyjaśnię dlaczego.
Wyobraźcie sobie, że Fundusz Wczasów Pracowniczych zorganizował dzieciom pracowników Gazety Wyborczej obóz letni. Albo wyobraźcie sobie, że to parafia zorganizowała wyjazd waszych dzieci na rekolekcje. A jakiś [!!@#!?], przekonany o swojej racji, postanowił zabić te wasze dzieci, żeby nie wyrosło z nich następne pokolenie żydo-komuny lub kato-talibów*. Przebrał się za policjanta, przyjechał na teren obozu i metodycznie strzelał po kolei, do każdego dziecka na swojej drodze. Dla pewności dobijał strzałem w głowę.
22 lipca 2011 zdarzyło się to naprawdę, w Norwegii, na wyspie Utoya.

Reportaż o tej tragedii czytało mi się źle, ze względu na ciężar emocjonalny i niewygodne myśli, które wywoływał. Przepłakałam jedną piątą książki. Nie podobał mi się tytuł – „Jeden z nas” – sugerujący, że ABB jest zwyczajnym, przeciętnym Norwegiem. Nie podobały mi się przydługawe opisy życia kilku nastolatków, kiedy zorientowałam się o kogo chodzi, nie byłam w stanie czytać dalej. Nie podobało mi się to, że policja tak humanitarnie się z mordercą obchodziła, że młodzieżówka do której należały ofiary tak bezceremonialnie potraktowała rodziców. Nie mogłam się nadziwić, jak bardzo można w takim pozornie dobrze zorganizowanym państwie spieprzyć akcję policyjną. A potem jak na słodko, różowo i demokratycznie próbowano pokazać siłę wobec bezsensownej przemocy.

„Nad całą wyspą rozbrzmiewały p...

Bardzo mi się podobała ta książka. Świetnie przygotowana, autorka doszła do różnych ludzi z otoczenia Breivika z różnych etapów życia. Dotarła również do pracowników instytucji państwowych oraz do rodzin zabitych dzieci. Niesamowity reportaż. Polecam!