Homo Faber

Homo Faber- człowiek zręczny, majster, twórca. Główny bohater jest inteligentnym inżynierem, który opowiada nam swoją historię, a właściwie ją tworzy. Jest to historia romansu z dużo młodszą kobietą, ale też opowiada o swoim życiu. Od początku opowieści ciągle wtrąca, że gdyby ktoś, coś nie powiedział, lub nie zrobił, to historia potoczyłaby się inaczej. Tworzy wrażenie jakiegoś fatum wiszącego nad nim, nawiązuje do mitu o Edypie. Ja mu jednak nie wierzę. Najprościej jest zrzucić winę na innych, na przypadek, fatum, a samemu być wręcz pokrzywdzonym. Główny bohater nie przypomina mi Edypa, ale raczej Narcyza. Jest scena kiedy siedzi w restauracji otoczony lustrami i ocenia siebie. Nie jest to jedyna scena w której zagłębia się w swój wygląd. Ciekawe jest jego podejście do innych ludzi, szczególnie kobiet i sposób wyrażania się o nich. Ciekawe jest podejście do sztuki i kultury. Czy ludzi i świat nie traktuje wyłącznie instrumentalnie? Po wpływem własnego doświadczenia w jego zachowaniu następuje zmiana. Czy jednak się zmienia, czy zmienia jedynie swoją strategię, a podejście do ludzi się nie zmienia.

Świetna wielowymiarowa powieść, która wcale nie daje jednoznacznych odpowiedzi i nigdy się nie zestarzeje.

Polecam.

Bardzo ciekawa powieść, pełna przemyśleń i refleksji. Nieco przydługa i melancholijna.

Wydobyty z zakurzonych regałów „Homo Faber” zaskoczył mnie gorączkowym, szorstkim stylem (pisze o nim we wstępie tłumaczka, Irena Krzywicka), który zespala się z treścią na tyle dogłębnie, że czyni z powieści rzecz o wiele spójniejszą niż początkowo myślałem.

Tytułowy Faber, mężczyzna w pewnym już wieku, porusza po świecie trochę jak widmo – nieczuły na jego uroki, obojętny na uczucia, zwykły, nie znaczący wiele trybik międzynarodowej organizacji. To człowiek „czysty”, zdawałoby się, że bez korzeni, bez domu i rodziny. Jego obojętność na to, co przyniesie mu los, jakaś niezrozumiała niewrażliwość czy bezduszność pozwalają mu cierpliwie czekać, aż samolot, którym leci, rozbije się, bądź nie. Z drugiej strony to człowiek żyjący przeszłością (choć być może nie do końca zdający sobie z ego sprawę) i tym samym swoją młodością i namiętnościami, które nim wtedy rządziły i rozbijały go o przybrzeżne skały, napierały i pchały w strony mu nieznane. To człowiek wojny i śmierci, ludzkiego okrucieństwa i niesprawiedliwości, które wyprały go ze wszystkiego, co czułe i wzniosłe.

I takiego właśnie mężczyznę Frisch konfrontuje z dżunglą, poszukiwaniem przyjaciela, a przede wszystkim z miłością nieoczekiwaną i zupełnie zaskakującą, być może trochę naiwną i śmieszną. Miłość oznacza młodość i życie, niweluje różnice wieku, co czyni z niej groteskowe połącznie pędzące ku katastrofie, zwłaszcza jeśli opowieść ubierze się w szaty antycznej tragedii mitu Edypa.

I p...