Heretycy Diuny

Piąta część serii, od części czwartej - "Boga Imperatora Diuny" - dzieli ją przepaść tysięcy fabularnych lat. I dobrze, bo zdystansowano się od średnio zajmujących wydarzeń. Nastąpiła zwyżka formy, Czytelnik poznaje nowe status quo Wszechświata i zauważa, że pod nowym płaszczykiem tak naprawdę nic się nie zmieniło: Bene Gesserit nadal zajmuje się swoimi programami genetycznymi, Bene Ix nadal wytwarza technologię, Bene Tailax nadal zmienia oblicza... a na (A)Rakis stopniowo wracają czerwie pustyni i pojawia się ktoś, kto ma u nich posłuch.Autor nie powiela błędów poprzedniej odsłony. Dzieje się dużo i ciekawie. Kilka mileniów skoku czasowego wymogło jednak pewną odmianę. Do tej pory science fiction w wydaniu Herberta było bardzo... organiczne. Sam pisarz tłumaczył, że chciał skupić się na rozwoju ludzkości, a nie ludzkiej technologii. W "Heretykach..." technologia odgrywa większą rolę. Co nie znaczy, zże zupełnie zaprzestano stosować chwyty ekologiczne czy religijne.Książka różni się od pozostałych jeszcze tym, że nie stanowi pewnej zamkniętej całości. Fabuła urywa się nie przynosząc żadnych odpowiedzi, na które czekać trzeba do zapoznania się z "Kapitułą".