Heaven

"W moim świecie był tylko ból."

Szykanowany przez rówieśników czternastolatek nie potrafi obronić się przed prześladowcami. Tortury z każdym dniem stają się coraz bardziej upokarzające..
Pewnego dnia za sprawą anonimowego listu w życiu chłopca nadejdzie zmiana...

"Ale z człowiekiem jest inaczej. Nawet kiedy tego na zewnątrz nie widać, można go skrzywdzić, i to bardzo."

Zło jakie jest zasiane w tak wielu młodych ludziach osobiście mnie przeraża. Pastwienie się nad słabszymi, psychiczne manipulowanie to tylko elementy jakich najczęściej muszą doświadczać dzieci, kiedy niedopasowani do reszty stają się łatwym celem do prześladowania.
Wiele się słyszy o napaściach w szkole, jednak tak wiele sytuacji nie wychodzi na światło dzienne doprowadzając do różnych skutków..

Bardzo poruszyła mnie ta krótka proza Mieko Kawakami. Doprowadziła mnie do łez, a bezradność w jakiej był otoczony bohater powodowała ogromny smutek. Promykiem nadziei jest Kolijma, która przez drobne gesty stała się przyjaciółką głównego bohatera.

Pomimo bólu jakim dysponuje powyższa powieść, są piękne momenty, gdzie z uśmiechem na twarzy obserwowałam i poznawałam bliżej bohaterów.

Czy nie można obejść okresu dorastania z tak drastycznymi momentami?

Książka przeznaczona dla wszystkich.

Czy czuliście się kiedyś samotni, tak naprawdę samotni, niezrozumiani, odizolowani, niedocenieni? A w zasadzie to najlepiej by było jakbyście zniknęli, bo kto by pamiętał osobę, chłopaka, czy dziewczynę, której i tak wszyscy dokuczają i znęcają się nad nią…

Patrząc na okładkę spodziewałam się raczej dobrej historii, ciepłej, jak te kolory, spokojnej… nic bardziej mylnego, tu od pierwszych słów czuć ogromny smutek i cierpienie dwójki młodych ludzi, Maroko i Kojimy. Każdy z nich żyje w swoim świecie, który naszpikowany jest troskami, upokorzeniami, torturami. A dlaczego to ich spotkało? Z błahych powodów… przecież to kpina, żeby dręczyć innych z powodu np. zeza… Oboje próbują się spotkać na swoich drogach, wesprzeć w jakikolwiek sposób, rozmową, milczeniem, pisaniem do siebie listów.
Czy to dużo im daje? A jak myślisz?
Czasem bardziej potrzebują tego kontaktu, czasem nawet to nie przynosi ukojenia…

Nie wiem jak to jest czuć się tak stłamszonym… Poznając każdą minutę życia tej dwójki wracałam myślami do moich czasów szkolnych. Zastanawiałam się czy takie sytuacje miały miejsce? Czy wśród moich znajomych i ludzi, z którymi miałam kontakt w tamtym czasie były tak bezwzględne i okrutne osoby? Jak można postąpić tak wobec drugiego człowieka? Dlaczego… brak mi słów i na samą myśl o takim zachowaniu czuję jednocześnie ogromną frustrację i przenikliwy ból…

Zaznaczyłam w tej książce mnóstwo cytatów, a większość stron ma ślady moich łez, albo zagni...

Lubicie smutne powieści? A może staracie się ich unikać? Ja uważam, że warto doświadczać każdej emocji, więc jeśli moje samopoczucie mi na to pozwala, również czytam te trudne historie.

📖RECENZJA @wydawnictwomova

[współpraca reklamowa]

Do takich na pewno zalicza się książka Mieko Kawakami “Heaven”.

Czternastoletni chłopiec przezywany przez rówieśników Maroko jest przez nich też prześladowany i gnębiony. Pewnego dnia ktoś podrzuca mu anonimowy list o treści “Pasujemy do siebie…”. Od tego momentu Maroko zaprzyjaźnia się z Kojimą — koleżanką z klasy, która jest tak samo traktowana, jak on. Nastolatkowie wymieniają się spostrzeżeniami o życiu, zainteresowaniach i codzienności. Omijają jednak temat przemocy, jaka spotyka ich w szkole.

Czułam się tak bardzo bezradna czytając tę książkę. Tyle w niej strachu, upokorzenia, bólu, cierpienia i samotności. Ciężko ubrać w odpowiednie słowa emocje, które towarzyszą podczas lektury i po jej zakończeniu. Czytelnik jest w niej biernym obserwatorem, który znając uczucia głównych bohaterów nie może w żaden sposób im pomóc. Sceny poniżania Maroko i Kojimy bolą. Bolą fizycznie i emocjonalnie.

“Heaven” to historia o próbie zaprzyjaźnienia się i zbudowania normalnego, zdrowego dzieciństwa. Nawet jeśli ma ono stanowić tylko ułamek co...