Harmonia caelestis

Delikatne rozczarowanie, przerost formy nad treścią.
Autor jest przedstawicielem węgierskiej arystokratycznej rodziny Esterházych, i to jej głównie dotyczy ta powieść, przez nią spoglądamy na historię Węgier (i Europy).
Pierwsza część składa się z surrealistycznie przetworzonych rodowych anegdot. To co początkowo zaskakuje świeżością, po dwustu, trzystu stronach staje się już męczącą manierą. Kręcimy się w kółko, donikąd to nie prowadzi. Na szczęście druga część, bardziej „po bożemu” napisana, objaśnia tę pierwszą i nadaje jej ciężar. Mamy tam już określonych bohaterów i chronologię, historia przestaje być baśnią i przypowieścią, zyskuje tragiczny wymiar, nie tracąc ironii.
Ogólnie ciekawa lektura, nie porywająca, ale na pewno coś po sobie zostawia. W pamięć zapada zwłaszcza postać ojca z drugiej części, zdeklasowanego, wywłaszczonego hrabiego, niby pogodzonego z losem, a jednak z jakiegoś powodu staczającego się okresowo w pijaństwo. I matki z "gorszej" rodziny, która trzyma to wszystko w karbach.
W posłowiu jest bryk z historii Węgier, można najpierw zajrzeć dla przypomnienia;)