Hanna Lachert. Wygoda ważniejsza niż piękno

Przyznam, że wcześniej nie słyszałam o Hannie Lachert, chociaż kojarzyłam prlowskie, tapicerowane krzesło o kształcie muszli z guzikiem. A właśnie to krzesło zaprojektowała Hanna Lachert - jedna z najwybitniejszych polskich projektantek sztuki użytkowej.

Hanna Lachert urodziła się 19 marca 1927 roku w Warszawie i z tym miastem była bardzo związana. Brała udział w Powstaniu Warszawskim, a po wojnie pomagała w odbudowywaniu kraju służąc swoimi projektami.

Studiowała architekturę wnętrz

na ASP, by później stać się jedną z czołowych powojennych projektantek mebli dla Spółdzielni Artystów "Ład". Zaprojektowała nie tylko sprzęty, lecz także setki wnętrz, w tym mieszkań, sklepów, kawiarni czy hoteli.

Lubiła tworzyć biżuterię z nietypowych materiałów np. korale z dorsza. Była uczulona na kawę. Nie znosiła morza, za to kochała góry. Mówiono, że "Hanna to lata po tych wierchach jak Powierucha. Określenie to przylgnęło do niej na zawsze i przyjęło się w rodzinie."

Książki biograficzne są okazją do lepszego poznania danej postaci. Ale istotne jest zawsze to z jakiej perspektywy zostanie ona przedstawiona. W przypadku książki "Hanna Lachert. Wygoda ważniejsza niż piękno" Katarzyny Jasiołek mamy pokazaną Hannę prywatnie i zawodowo. Autorka połączyła swoją narracje z fragmentami rozmów z Hanną, dzięki czemu możemy bezpośrednio poznać myśli i słowa naszej tytułowej bohaterki. W książce...

Przyznaję, że to dość tajemnicza książka i sama historia o osobie o której nigdy nie słyszałam była ciekawa i niejednoznaczna jednocześnie. Z książki dowiedziałam się, że była projektantką wnętrz użyteczności publicznej, choć ona sama nigdy nie pojawiała się na ich otwarciach. Prawdopodobnie wolała pracować, aniżeli świętować. O niej dowiadujemy się, że była panienką z dobrego domu, córką damy, ze skłonnością do łamania zasad, taką łobuziarą. Bardzo pracowita, jednak często spędzała czas ze swoimi przyjaciółmi. Była sanitariuszką w powstaniu warszawskim i działaczką podziemia. Odpowiedzialna i zorganizowana, troskliwa matka, babcia i teściowa, choć miewała swoje fochy. Książka jest przepełniona jej zdjęciami ze zbiorów osobistych, gdzie poznamy ją nie jako wytworną damę w idealnych pozach, tylko nastolatkę i kobietę, która kocha życie i umie się nim cieszyć. Bardzo spodobał mi się sposób prowadzenia tej biografii, gdyż nie czujemy tutaj sztywnego sloganu, a jedynie barwną opowieść, którą warto poznać. Zdjęcia przedstawiają też jej mieszkanie wraz z osobami, które również zostały uchwycone na zdjęciu. Poznamy losy jej rodziców oraz zdjęcie aktu jej urodzenia. Jako trzylatka była bardzo urodziwą dziewczynką. Oprócz opowieści będą też fragmenty jej wspomnień. Hania chodziła do prywatnej szkoły i co zastanawiające, nie uczyła się dobrze. Jak sądzicie, co na ten temat sądziła sama Hanna? Przyznam tylko, że wielokrotnie dostałaby nagrodę nobla za kłamstwa jakimi innych karmiła...

Nigdy wcześniej nie słyszałam o Hannie Lachert, ale chcąc wyjść ze swojej czytelniczej strefy komfortu, pomyślałam że przeczytam jej biografię i dowiem się kim była.

I to był strzał w dziesiątkę. Ta książka to złoto. Czytałam i nie mogłam przestać, a można by powiedzieć, że to tylko biografia. Co tam może być ciekawego? A jednak może i to dużo.

Hanna Lachert była jedną z czołowych projektantek wnętrz w powojennej Polsce. Jej projekty i pomysłowość zachwycały, a upór i dążenie do celu pozwoliły jej osiągać niemożliwe. Była przebojowa, temperamentna, u niej wszystko dało się zrobić, a przy tym nie szukała poklasku i pochwał mimo wielu zdobytych nagród. Niejeden by powiedział kobieta – petarda. Ja powiem kobieta – inspiracja. Ile osób jedynie mówi, że zrobiło by to czy tamto. Ona słowa wprowadzała w czyn. Prawdziwa inspiracja i motywacja dla innych. Silna indywidualność, kobieta, matka, projektantka.

W książce można znaleźć też dużo zdjęć rodzinnych, ilustracji projektów czy planów. Ta biografia nie wieje nudą mówiąc kolokwialnie. Czuć tą przebojowość, ten pęd do życia już od pierwszych stron.

Hanna Lachert była niebanalną kobietą. Uważam, że każdy powinien przeczytać tę książkę. Autorka wykonała kawał dobrej roboty.