Granice niewiary

Książki Jana Woleńskiego warto czytać, bo jak nikt potrafi, w sposób jasny i bez zbędnych barokowych wstawek, zaprezentować własny punkt widzenia. Walnie przyczynił się do upadku projektu Gadacza (spisania filozofii XX wiek), od lat zmaga się z nieznośnym wpływem kościoła na polityczna codzienność w Polsce. Śle listy, występuje publicznie. Można go wiec uznać, szczególnie w akademickich kręgach teologów i ‘Templetono-lubnych’ akademików, za godnego przeciwnika w dysputach. Dlatego temat racjonalizacji wiary religijnej w jego wydaniu musi być ciekawym głosem w dyskusji.

Jako że Woleński jest filozofem analitycznym, wstawki z logiki musiały się pojawić. Mimo że temat potraktował, w założeniu jako rys eseistyczny, wyszedł z tego momentami trudny opis jego mniemań o fenomenie religii i wiary. Dla niezainteresowanych logiką formalną, kwantyfikatorami odpada trochę tekstu, ale i tak to, co zostaje jest frapujące.Warto czytać prace ‘od deski do deski’, bo układ jest mocno przemyślany. Na początku dostajemy rudymenty, gdzie niezgoda stron właściwie sprowadza się do podejścia do nadprzyrodzonych aspektów teologii (str. 12).

To co dla profesora stanowi swoista ‘płachtę na byka’ jest autorytarność teologów wynikająca z zakładanej nieomylności w kwestiach wiary (str. 29). Stąd wynika jego obruszenie które i mnie czasami irytuje (str.66):

„Wszelkie kwalifikacje w rodzaju „niewierzący w Boga ma nadal ukrytą potrzebę wiary religijnej” są nieporozumieniem.”

...