Gra o spadek

Są takie książki, które od pierwszych zdań udowadniają, że będą warte każdej chwili z nimi spędzonej, że będą bawić inteligencją, jednocześnie pozwalając odnaleźć w sobie zagubioną dwunastolatkę. Ellen Raskin stworzyła właśnie taką historię. Trochę ekscentryczną, pełną zagadek i radości, napisaną teoretycznie dla młodszego czytelnika, ale tak dojrzałą i pomysłową, że odnajdzie się w niej nie jeden dorosły. Tak, to dokładnie taki rodzaj książki, który odkrywa nasze wewnętrzne dziecko. To ten rodzaj literatury, gdzie nie sposób wymienić jej jednej mocnej strony, bo każdy aspekt jest wręcz perfekcyjny. Począwszy od fabuły, na bohaterach nie kończąc. Złożoność fabuły wciąga i oszałamia po mistrzowsku splecioną tajemnicą. Żaden szczegół nie jest nieistotny, brakujący lub nie na miejscu, a każdy skomplikowany wątek jest precyzyjnie umieszczony jako mały fragment całości. I te małe fragmenty, powoli i cicho eskalujące, zmierzają do porywającego i oszałamiającego punktu kulminacyjnego. A ten delikatny, trochę słodko gorzki, ale ciepły ostatni rozdział należy do jednej z moich ulubionych jej części.
Równie złożeni są bohaterowie, błyskotliwi, wyjątkowi, czasem trochę dziwaczni. Nie brakuje im wad, czasem są samolubni, ale wszystkie są niezmiernie interesujące, sympatyczne i przede wszystkim bezmiar realne. Do tego barwny i opisowy język ożywia każdą z postaci w sposób, z jakim boryka się większość pisarzy. Język, który sprawia, że kroczymy i rozwiązujemy zasupłane zagadki raz...