Głupiec

"Głupiec ma u stóp cały świat. Jeśli porzuci wszystko i wyruszy w drogę, zyska więcej, niż kiedykolwiek miał"

Olga do tej pory żyła właściwie tylko pracą pnąc się stopniowo po szczeblach kariery. Podczas rutynowych badań okazuje się że jest śmiertelnie chora. Postanawia zmienić wszystko korzystając w pełni z ostatnich chwil życia. Nie zdradza jednak nikomu prawdy i wraz z niczego nieświadomą mamą wyrusza w podróż nad morze, w podróż która sporo zmieni.

„Głupiec” to powieść, która od pierwszych stron zmusza nas do zastanowienia i refleksji jak byśmy postąpili mając wiedzę, iż nasz czas się kończy. Uczy nas również że należy żyć tu i teraz. Bohaterka rezygnując z leczenia decyduje się wykorzystać ten czas jak najlepiej. Chce czerpać z życia pełnymi garściami bo nie ma co odkładać niczego na później zwłaszcza, że tego później może nie być. To właśnie na półwyspie podejmuje kolejne spontaniczne decyzje, cieszy z drobiazgów, daje się porwać chwili i nie przejmuje się tym co powiedzą inni. Odkrywa w sobie pokłady niespożytej energii i docenia otaczające ją piękno.

Całość jest bardzo refleksyjna. I zmusza do zadania pytania co byśmy zrobili wiedząc się, że pozostał nam rok życia? Czy podjęlibyśmy się leczenia wiedząc że czekają nas operacje, chemioterapia, walka, ból i cierpienie nie tylko nasze ale i najbliższych. Czy rezygnacja gdy szanse na powodzenie nikłe może być lepsza? I choć możemy nie do koń...

Olga prowadzi życie, którego głównym elementem jest praca. Nikt i nic się tak nie liczy jak wyrobienie planu, podejmowanie nowych wyzwań. Ułożyła sobie wszystko od a do z. Wiadomość o chorobie, rozbija wszystko w pył...
Co może uczynić z nami strach, świadomość tego, że mamy bardzo określony ,,termin ważności"? Co zrobił on z Olgą?

Ta książka to kwintesencja życia, to afirmacja wszystkiego co w nim piękne.

Przepadłam w tych literkach, przepadłam w Oldze, która wzbudziła moją ogromną sympatię.
Chłonęłam tę powieść, chciałam wypełnić nią swoje wnętrze. Nabrać pewności, że jeśli kiedyś porwie mnie pęd życia to Olga mnie zatrzyma, pomoże dostrzec to wszystko co umyka.
Ta powieść ma moc terapeutyczną. Ukazuje prostotę życia, szczęścia i samozadowolenia. Przypomina, że nigdy nie wiemy co kryje się za rogiem, a każdy nasz plan może mieć swoje zdanie w kwestii zaistnienia. Pokazuje jak pusta może nam się wydawać codzienność, gdy zobaczymy, że zbliża się jej koniec. Uświadamia, że można przejść przez życie nie żyjąc ani jednego dnia. Może tak jak Olga trzeba się najpierw zgubić by móc się odnaleźć.

To jedna z najpiękniejszych książek jakie czytałam. Każdy z nas odkryje w niej coś innego, coś indywidualnego co widzi się tylko przez pryzmat własnych doświadczeń. Ta powieść gra na emocjach, zmusza do refleksji nad sobą, nad własną egzystencją i nad własnymi potrzebami. Bo czy kiedy zamykają się drzwi nie można otworzyć okna?

Z tej powi...

„Głupiec” to książka, która zabrała mnie w niezwykłą, ale i bolesną podróż.

Nad główną bohaterką już od pierwszych stron wisi fatum śmierci. Kobieta dowiadując się, że jest śmiertelnie chora zamiast podjąć się leczenia postanawia przeżyć swoje ostatnie dni spełniając marzenia i po prostu czerpiąc z życia garściami. Jednak spokojnie, nie jest to książka o umieraniu. Jest to książka przede wszystkim o życiu. Ukazuje, że nic w nim nie jest czarno-białe i że wielu z z nas tak napraw∂ę umiera za życia, bo boimy się zmian. Boimy się wziąć sprawy we własne ręce i wreszcie zacząć oddychać pełną piersią. Niejednokrotnie podczas lektury zaczynałam myśleć o własnej egzystencji i tym jak wygląda moje życie. Dawno nie spotkałam się z książką, która tak mocno skłaniała mnie do przemyśleć o życiu.

„Głupiec” to książka, która udowadnia nam, że nigdy nie jest za późno, aby zacząć walczyć o swoje marzenia. Na przykładzie Olgi widzimy, że zawsze jest dobry moment, aby rozpocząć wszystko od nowa. Katarzyna Franus zmusza czytelnika do refleksji i zajrzenia w głąb siebie. „Głupiec” to cudowna książka, którą polecam każdemu.

Głupiec ma u stóp cały świat. Jeśli porzuci wszystko i wyruszy w drogę, zyska więcej, niż kiedykolwiek miał.

To bardzo wyjątkowa, refleksyjna książka. Skłania do zastanowienia się nad sobą samym i ogólnie nad egzystencją. Po co żyje? Jaki jest nasz cel? Jak pogodzić się z nieuchronnością końca? Jak wykorzystać każdą chwilę?

To ciężkie pytanie, które często odpychamy od siebie, nie mając odwagi o nich myśleć. Ale kiedy jak nie teraz? Głupiec zachęca a h zastanowić się nad tym zanim życie postawi nad pod ścianą, nie dając wyboru.

Tak jak go było z Olgą. Choroba wywróciła jej życie do góry nogami. Nagle uświadomiła sobie, że istnieje coś takiego jak koniec i nie jest wcale taki odległy. Że marnowała czas, że brakowało jej odwagi, że nie zwracała uwagi na to co ważne teraz chce go naprawić. Ale czy da się nadrobić życie? Czy da się żyć na zapas.

Bardzo ważne przesłanie, trudne wątki, realistyczne, refleksyjne, psychologiczne. Po przeczytaniu tej książki każdy z nas może zastanowić się nad tym po co żyje, bo dobrze jest mieć cel, świadomość końca i dzięki temu doceniać wszystko.