Opinia na temat książki Gad. Spowiedź klawisza

To trudna sztuka, zważywszy na warunki pracy, ale ten reportaż, a w zasadzie osoby w nim występujące, udowadniają, że takie podejście znacznie ułatwia pracę z tym trudnym materiałem ludzkim.

Dawno już książka tak mnie nie przeczołgała. Opowiedziane w niej historie wzbudzają cały wachlarz emocji: wyzwalają złość, obrzydzenie, niesmak, ale też współczucie i całe morze empatii zarówno dla tych, co przed kratą, jak i tych, co pod celą. Okazuje się, że system penitencjarny, to bardzo złożony problem, a klawisze i osadzeni tworzą coś w rodzaju systemu naczyń połączonych.

To z pewnością jedna z tych książek, które na długo zalegają w pamięci. Przeczytane obrazy wciąż przewijają się w świadomości i choć nie lubię tego górnolotnego, nadużywanego zwrotu, to go tu zastosuję: ten reportaż zmusza do refleksji. Wyłania się z niego przykry obraz więziennictwa i systemu penitencjarnego w Polsce, nie tylko w odniesieniu do osadzonych, ale także, a może szczególnie, dla funkcjonariuszy Służby Więziennej.

Trudna jest ocena takiej publikacji, bo wg mnie problematyka przedstawiona w reportażu nie powinna podlegać żadnej ocenie, nota, jaką stawiam jest związana nie z jej treścią, ale z formą przekazu i umiejętnościami redaktorskimi pana Kapusty, który przedstawił to zagadnienie w sposób obrazowy, a jednocześnie wyważony i niekontrowersyjny i z wyczuciem.

Zakończę cytatem z reportażu: