Fetch

Muszę przyznać, że język był tu dla mnie trudniejszy w porównaniu z pierwszą częścią i musiałam dużo dużo więcej siedzieć w tłumaczu. Nie umiem też powiedzieć, czy Fetch jest lepszy niż Into the Pit – jak dla mnie obie raczej trzymają poziom. Jest tak samo niespodziewanie dość makabrycznie i… zadziwiająco przygnębiająco. Ale dalej bawiłam się świetnie na tych historiach.

Fetch – Greg wraz z kolegami włamują się do opuszczonej pizzerii i znajdują tam animatronika o wyglądzie psa (tak, to ten z okładki) o imieniu Fetch. Okazuje się, że jest on w stanie zsynchronizować się z telefonem i pomagać w różnych rzeczach, a Gregowi udaje się go przypadkiem uruchomić, po czym zaczyna on otrzymywać od robota wiadomości. Fetch jednak traktuje wszelkie prośby dosłownie. Bardzo dosłownie. Nawet niekoniecznie wtedy, gdy się czegoś faktycznie od niego chciało.

I tym razem opowiadanie tytułowe jest moim ulubionym z tej części. Właściwie jego zaletą i wadą jest to, że jest w formie opowiadania. Im bardziej się rozkręca, tym staje się bardziej przerażające, a my tylko obserwujemy, jak Greg tonie po uszy w wiadomo czym. To byłby naprawdę fajny motyw pod większą historię.

Lonely Freddy – Alec jest chłopcem, który uchodzi w rodzinie za czarną owcę i ma generalnie lekkie problemy z postrzeganiem granicy dobra i zła, a rodzice załamują nad nim ręce. I ma młodszą siostrę – Hazel, którą nazywa ‘’golden sister’’. Która dostaje zawsze to, czego chce, która ma dużo przyjació...