Fantastyka bez granic

“A więc we­ry­fi­ka­cja. Obec­na prak­tycz­nie w każ­dym miej­scu, gdzie tylko jest jakaś hie­rar­chia. Od niej za­le­ży, jak każdy „nowy” bę­dzie po­strze­ga­ny w naj­bliż­szej przy­szło­ści.”

“Je­ste­śmy wo­jow­ni­ka­mi. Cza­sem mo­że­my prze­grać, ale sami nigdy się nie pod­da­my. Nawet wie­dząc, że nie zwy­cię­ży­my, za­wsze po­dej­mie­my walkę w słusz­nej spra­wie. Bo tacy wła­śnie je­ste­śmy…”

“Tak, od ja­kie­goś czasu nie­spe­cjal­nie prze­pa­dał za ży­ciem. Ale chciał je za­koń­czyć na w miarę wła­snych za­sa­dach.”

“Ale w po­rząd­ku, za­graj­my kar­ta­mi, które roz­dał los. Na ka­re­tę asów zresz­tą prze­sad­nie nie li­czy­łem – spró­bo­wał być dow­cip­ny.”

“Wła­ści­wie nie pa­mię­tał już, jak to się za­czę­ło. Na po­cząt­ku sia­dał po pro­stu w po­ko­ju syna, pusz­czał jakąś no­stal­gicz­ną mu­zy­kę i wspo­mi­nał wspól­ne chwi­le, ra­cząc się al­ko­ho­lem. W nie­ma­łych ilo­ściach, ale rzad­ko do nie­przy­tom­no­ści. Cza­sem miał wra­że­nie, że syn jest tuż obok i za chwi­lę go do­tknie. A przy­naj­mniej zo­ba­czy. Nic ta­kie­go jed­nak nigdy się nie wy­da­rzy­ło. To wtedy chyba prze­stał wie­rzyć, że jest coś „po” tym życiu. Bo więź łą­czą­ca go z synem była na­praw­dę szcze­gól­na. I aż nie­moż­li­we, by skoń­czy­ła się tak nagle, ule­ga­jąc cał­ko­wi­cie uni­ce­stwie­niu. A jeśli jed­nak „coś” tam nawet i było w tych „za­świa­tach”, to ra­czej nic do­bre­go. Bo któż mógł­by bez­na­mięt­nie pa­trzeć na bez­miar roz­pa­czy ro­dzi­ca po stra­cie uko­cha­ne­go dziec­ka?”