Ethan Frome

Po świetnym „Wieku niewinności” z „Ethanem Fromem” wiązałam duże nadzieje. I choć ta niespełna 150-stronowa powieść traktuje o całkiem innym środowisku, niż najsłynniejsza powieść Autorki, to historia w niej przedstawiona ukazuje podobne dylematy i pozostaje na długo w myślach czytelnika.

Według współczesnych wyznaczników powieść możemy nazwać romansem, ponieważ opowiada o uczuciu młodego Ethana do Matti. Jednak – jak to u Autorki bywa – życie nie jest takie proste. Trudne wybory, poczucie lojalności i wewnętrzna walka z pragnieniami nie mogą się dobrze skończyć. I czytelnik od początku o tym wie, nie zna jednak przyczyny cierpienia głównego bohatera.

Jeśli dodać do tego zimową aurę srogiego klimatu, ogólną atmosferę smutku i beznadziei, a także świetny język – całość czyta się z rosnącym zainteresowaniem i poczuciem niesprawiedliwości losu.

Edith Wharton nie oszczędza swoich bohaterów – skazuje ich na cierpienie, a ich wybory będące krzykiem rozpaczy, prowadzą ku jeszcze gorszemu położeniu.
Choć z dzisiejszej perspektywy całość jest może zbyt melodramatyczna, jednak ogólny wydźwięk całości sprawia, że „Ethan Frome” jest książką godną uwagi.