Duchy i ludzie

Dzięki Autorce odzyskałam wiarę. Wiarę w to, że potrafią mnie zainteresować krótkie formy narracyjne, bo jak do tej pory opowiadania zawsze mniej mnie pochłaniały, kojarząc mi się z krótkim zapłonem.
"Duchy i ludzie" to oczywiście nie mini horrorki, a opowieści grozy, co często zdarza się mylić i czytelnik oczekuje, że będzie najeżony od scen strachu podczas lektury. Mnie wciągnął ich lekki klimacik. Osobiście lubię czasem zapaść się w fotel i.. poczuć lekki dreszczyk.
Zapewne docenią takie treści fani starego dobrego E.A.Poe.

Zbiór opowiadań "Duchy i ludzie" to kolejna odsłona historii niesamowitych, z którymi miałam przyjemność się zapoznać dzięki serii Biblioteka Grozy. Edith Wharton nie potrzebowała wyskakujących z szafy trupów i wyjących do księżyca upiorów, żeby wzbudzić w czytelniku pewien niepokój. Bardzo odpowiadało mi również tło większości z tych opowieści.

Kilka z tych historii zapadło mi w pamięć bardziej niż inne. Pierwszą z nich jest "Dzwonek garderobianej", niby wiadomo od początku jak potoczy się cała sprawa, ale i tak przeczytałam z przyjemnością do końca. "Kerfol" należy raczej do przygnębiających opowieści, życie Anny de Cornault nie było materiałem na wesołą opowiastkę. Opowiadanie pt. "Urzeczony" miało w sobie coś... urzekającego. Moim zdaniem największą zaletą tych historii jest ich subtelny klimat, który jednak nie każdemu się musi podobać, więc polecam raczej czytelnikom gustującym w tego typu literaturze. Jak ktoś bardzo chce się przestraszyć to raczej mu się nie z tym zbiorem nie uda.