Opinia na temat książki Eleonora i Park

Z opisu zakładałam, że to będzie historia pierwszej miłości dwóch różnych nastolatków. Finalnie dostałam o wiele więcej i o wiele mniej słodko niż myślałam.

Park kocha komiksy, muzykę na kasetach, ma pełną rodzinę.
Eleonora mówi o sobie, że jest duża, ma burze rudych włosów i zmuszona jest egzystować na małej powierzchni z rodzeństwem, mamą i jej nowym partnerem pijakiem.

Podobało mi się jak niespiesznie rodziła się relacja między bohaterami. Jak powoli poznawali siebie, uczyli się razem być. To było pięknie napisane. Nastoletnie obawy, odmienność i problemy.
Nie podobała mi się tylko jedna wymiana zdań a raczej zachowanie Eleonory, ale było to typowe dla pierwszy raz zakochanej nastolatki. Widzimy tu jak mocno na ocenę nastolatka wpływa wygląd, jak łatwo można wydać się kłamstwa gdy wszystko się dobrze układa.

Poza głównym wątkiem mamy tu poruszone problemy rodzinne, psychiczne znęcanie się, ośmieszanie przez rówieśników, agresję słowną i ucieczkę.

Szczerze współczułam Eleonorze.

Zakończenie książki jest trudne, bolesne. Jest jednocześnie światełkiem w tunelu i smutną rzeczywistością.