Opinia na temat książki Dziewczyna z sierocińca

Z pewnością wielu osobom słowo "sierociniec" zazwyczaj źle się kojarzy, ja nie mam takich skojarzeń. Myślę, że dlatego, iż niemal połowę swojego dość długiego życia mieszkałam obok takiego domu. Byłam tam bardzo częstym gościem, zresztą nie tylko ja. To był naprawdę bardzo przyjazny ośrodek dla dzieci, nie tylko dla sierot, ale i dla ich znajomych..., przyznam nawet, że zazdrościliśmy dzieciom z domu dziecka zabawek, imprez i... jedzenia. To były takie czasy i z pewnością pracujący tam ludzie byli naprawdę bardzo życzliwi. Teraz już tak nie jest słodko podobno, lecz teraz nie ma w tym domu żadnych sierot a po drugie wszystko się zmieniło, system wychowawczy również. Jednak czytając czasem o różnych takich placówkach, to aż ciarki przechodzą po plecach. Widok samotnych, porzuconych i skrzywdzonych dzieci, które pragną rodzicielskiej miłości i odmiany losu źle się kojarzy...

W tej książce jednak mamy do czynienia z prawdziwym sierocińcem prowadzonym przez zakonnice.
Ernestine August trafiła do tego sierocińca we Wrocławiu jako pięcioletnia dziewczynka. Od samego początku była na straconej pozycji z racji swojego
pochodzenia. Była Niemką, a więc tą złą, gorszą. Zakonnice nie potrafiły ujarzmić dzieci i dokładnie przypilnować porządku, więc między dziećmi często dochodzi do awantur i przemocy wobec słabszych.