Opinia na temat książki Dziewczyna z kamienicy. Czas nadziei

Pierwszy tom porywającej sagi historycznej porównywanej do Stulecia winnych.
Powieść o zwykłych ludziach, którzy w przededniu Powstania Wielkopolskiego, żyli, cierpieli, kochali i budowali podwaliny rodzącej się Drugiej Rzeczypospolitej.

Historia zaczyna się w 1916 roku, gdy Irena postanawia zostawić swoją trzyletnią córkę z babcią, a sama wyjeżdżą za pracą. Jej córka Helenka była owocem zakazanego romansu z pruskim żołnierzem.
Dziewczynka zostaje ze swoją babcią Adelą w kamienicy przy Gnieźnieńskiej.
Wychowuje się w otoczeniu wszystkich mieszkańców, którzy stanowią ciekawa mieszankę ludzi, mamy tutaj m.in. ubogą ziemiankę, właścicielkę kamienicy, żydowską rodzinę, szewca i prawnika.
Tu toczy się zarówno zwyczajne życie, jak i walka o byt. Radość przeplata się ze smutkami, wydarzenia historyczne z codzienną egzystencją. Pomimo postępującej germanizacji, mieszkańcy posługują się gwarą poznańską co jest ciekawym urozmaiceniem powieści.

Moment, gdy kobiety żegnały się na stacji stanowi jedyne wspomnienie rodzicielki, które Helenka jest w stanie przywołać w pamięci.
"Helena miała tylko jedno wyraźne wspomnienie matki. Większość innych wyparowała w odmętach amnezji dziecięcej, błogiego czasu wczesnego dzieciństwa, z którego pamięta się migawki, czasem jakiś zapach i nic więcej."

Język powieści naszpikowany jest gwarą poznańską.
Jak na początek sagi książka zapowiada się naprawdę ciekawie. Jest przyjemna i łatwa w czytaniu. Autorce udało się stworzyć klimat dawnych lat i bardzo dobrze odwzorować nastroje społeczne i historyczne.
Chodź nie przepadam za książkami historycznymi to naprawdę miło spędziłam czas z tą książką.
I ci ciekawe był to debiut autorki moim zdaniem bardzo dobry ❤️