Dzień między żarem i lodem

Wilcza Dolina. Bohaterowie wydorośleli, powoli odeszło dzieciństwo. Bratmił i Munek mają plany na życie. Przyjaźń, miłość, odpowiedzialność pomagają żyć gromadzie, zarówno ludzi i stworzy słowiańskich.
Uwielbiam ten cykl. Mam nadzieję na dalszy ciąg.

Kolejna świetna przygoda z Bratmiłem z Wilczej Doliny, uczniem opiekunki Chaberki.

Akcja toczy się zimą, gdy nasi bohaterowie szykują się do Szczodrych Godów. Możemy poczuć atmosferę szykowania do świąt, ale również ponownie przenieść się do dziecięcych czasów. Przyznam, że czytając o śnieżnych zabawach najmłodszych, zatęskniłam za czasami, gdy sama jako dziecka bawiłam się w śniegu i nie było mi ani zimno, ani mokro. I w takich właśnie okolicznościach jedno z wioskowych dzieci zaginie, a nasi bohaterowie ruszą na ratunek.

Książka mimo panujących w niej mrozów, jest pełna ciepła i miłości. Jest tutaj też masa innych uczuć i tak jak w poprzednich częściach mnóstwo mądrości. Tym razem jednak otrzymałam też odrobinę śmiechu. Autorka przeniosła nas na moment do świata potworów, które - jak się okazało - nie zawsze są bezmyślnymi, krwiożerczymi bestiami bez żadnych uczuć. Wręcz odwrotnie! Nagle okazało się, że te stwory również mają swoje problemy i swoje życie, które wcale tak bardzo nie odbiega od tego dobrze nam znanego.

Bawiłam się wyśmienicie! Książka jest przeznaczona dla młodszych czytelników, ale my również możemy i wręcz powinniśmy po nią sięgnąć. Myślę, że wielu dorosłym przyda się przypomnienie, jak to jest być takim małym człowiekiem, który przecież również ma uczucia i swoje problemy. Niestety, ale my - dorośli - zbyt często traktujemy dzieci lekceważąco, jakby to nasze problemy były najważniejsze na świecie. Nie słuchamy ich, nie liczy...

Trzeci tom cyklu o Bratmile autorstwa Marty Krajewskiej zafundował mi wiele miłych chwil podczas lektury. Słowiański klimat trwa, a przygoda bohaterów została ciekawie opisana. Właściwie same plusy, włącznie z tym, że czcionka jest dla słabiej widzących, czyli idealna dla mnie.

Zbliżają się Szczodre Gody, a przed nimi wilcze święta. Opiekunka Chaberka rozpoczyna tradycyjne przygotowania, a mieszkańcy Wilczej Doliny nie mogą doczekać się beztroskiego świętowania w gronie rodziny i przyjaciół. Na zabawę szczególnie nastawiają się młodsi bohaterowie, którzy wkraczają w świat nastoletnich rozterek sercowych. Miłek jest tak zaaferowany zbliżającymi się świętami, że bagatelizuje dziwne ślady, które dostrzega w okolicy wioski. Wkrótce okaże się, jak brzemienne w skutkach było to zaniedbanie.

Po kłótni ze starszym bratem Rostek wyparowuje w tajemniczych okolicznościach. Poszukiwania, w które zaangażowali się mieszkańcy wioski, nic nie dają. Opiekunka pozwala Bratmiłowi poprosić o pomoc przyjaciela, mamuna Munka. Co wyniknie z tego wsparcia? Czy Miłek trafi na ślad Rostka? Czy zlekceważone ślady mają coś wspólnego ze zniknięciem chłopaka?

Powrót do Wilczej Doliny uważam za udany, chociaż bardzo krótki. Trzeba pamiętać, że jest to książka dla dzieci i młodszej młodzieży, o czym świadczy większa czcionka i nieskomplikowana fabuła, a zatem w sytuacji, kiedy opowieść mieści się na niecałych dwustu stronach, dorosły czytelnik...

Gdy taki mroźny wiatr za oknem sięgnęłam po kontynuację przygód Bratmiła tym razem w zimowym klimacie... Bardzo podobały mi się poprzednie tomy, więc zostawiłam sobie ten na spokojną niedzielę, aby mi nikt nie przeszkadzał.

Stopniowo zostałam wciągnięta w wbrew pozorom bardzo emocjonująca przygodę! Przygotowania do Wilczych Świąt, ognisko w runiach na zamku, przygotowania do Szczodrych Godów... A tu jakieś dziwne ślady na śniegu...

I tutaj Was zostawię w niepewności, bo nie chcę Wam psuć zabawy. Historia jest cudowna wg mnie i naprawdę mam problem. Nie wiem, który tom lubię najbardziej? Chciałabym, aby ta seria miała wiele, wiele cześci, aż do dorosłego Miłka... O? Ale nie wiem, czy autorka zechce nas tak długo prowadzić z Miłkiem, choć kto wie?

Moje Wilczodolinne Dziecko by tego bardzo chciało, to byłoby coś super jak dla mnie, takie przygody opiekuna w takiej niepozornej książeczce, ale jednak z bardzo dużą ilością treści i ciepła, mimo śniegu na okładce :)

A i muszę wspomnieć, że coraz bardziej podobają mi się ilustracje - chyba z tomu na tom coraz lepsze są! :) Szczególnie Chaberka na śniegu w czerwonym płaszczu - coś cudownego!

Pani Marto, proszę o więcej! :)

I o przemyślenie ilości przygód Miłka - wszak wiele demonów i stworów może on spotkać! Takich miłych i niemiłych... Oczywiście z Munkiem u boku.

P...