Dopóki życie trwa

Druga część przygód Henka znów bawi i rozdziera serce. Więcej w niej fragmentów wzruszających i wyciskających łzy z oczu. Jeszcze większy mój podziw dla bohaterów za odwagę i „niedawanie się” depresyjnej jesieni życia. Podczas lektury przychodzi też taka refleksja: chociaż Henk i jego przyjaciele mają niejeden zarzut co do atmosfery i obyczajów panujących w ośrodku opieki, a także co do sposobu zarządzania nim – to jednak traktują owo miejsce jak dom, jedyny i ostatni, jaki mają. Dlatego właśnie robią wszystko, by upiększyć przestrzeń wokół, urozmaicić sobie czas i siebie nawzajem traktować jak domowników – rodzinnie, z serdecznością, troską, ale też zachowaniem prawa do prywatności, jeśli ktoś zechce pobyć trochę czasu sam. I dlatego też zamierzają walczyć o to swoje ostatnie miejsce na ziemi.
Pani dyrektor ostatecznie też okazuje się nie taka najgorsza. Pozostali bohaterowie, nienależący do Klubu StaŻy, także dają tej opowieści coś od siebie. Dadzą się lubić, chociaż są marudni, gderliwi, złośliwi, zwyczajnie zazdrośni o to, że StaŻy odnaleźli się nawzajem i towarzyszą sobie w doli i niedoli. Chcieliby do nich dołączyć, ale mimo tej chęci mają też obawy, że narażą się na śmieszność, że w ich w wieku to, czy tamto jest nierozsądne albo że nie wypada. Poza tym ta surowa selekcja i ten ośmioosobowy bus…
Henk narzuca sobie rygor i stara się sumiennie wypełniać swój plan dnia. Tylko czasem mu się to nie udaje. Jak sam mówi: „Rzadko kiedy żałuję rzeczy, do których udało ...