Dom pod Lutnią

O rany, jaka to dobra książka! Nie dlatego, że bardzo dobrze napisana, chociaż niewątpliwie tak jest, ale dlatego, że po prostu mówi o dobrych ludziach. Przypomina o tym, co w życiu ważne, warta przeczytania ku przypomnieniu sobie o pewnych wartościach.
"W enklawie mazurskiej wsi, powojenni rozbitkowie znaleźli swoją małą ojczyznę. Mieszkają tu Ukraińcy, Polacy, niemieckojęzyczni Mazurzy, a miarą ich postępowania nie jest przynależność narodowa czy wyznanie, lecz zwykła, ludzka przyzwoitość." To możemy przeczytać w opisie książki i tym powinniśmy się kierować w naszym życiu - zwykłą, ludzką przyzwoitością. I o tym właśnie jest ta opowieść.

Niezwykle prawdziwa i mądra powieść obyczajowa. Pułkownik Bronowicz, po 6 latach oflagu, wraca do domu. Nie mogąc odnaleźć się w powojennej Warszawie, kupuje gospodarkę na Mazurach, w cichym Lipowie. Tam, w tyglu wielonarodowym, wśród rozbitków powojennych, odnajduje spokój wewnętrzny i szczęście. Enklawa na Mazurach nie gwarantuje jednak spokoju w tych niespokojnych czasach. Dociera tu nowy, krzepnący w siłę, ustrój socjalistyczny z jego wadami i zaletami. Pułkownik jest mądrym człowiekiem, nie osądza ludzi po przynależności narodowej, języku, czy przeszłości. Przyjmuje, że ludzie są różni i nie obwinia ani nie gloryfikuje nikogo. Na swój sposób kreuje świat, który daje mu szczęście w nieszczęśliwych czasach. Książka pokazuje, że zawsze, w każdych warunkach możemy odnaleźć szczęście, przyjaźń, miłość - to zależy od nas samych i naszego nastawienia do otaczającego świata. Józef Bronowicz stał się moim ukochanym bohaterem, wzorem tolerancji, gloryfikacji pełni życia, otwarcia na nowe. Uwielbiam to, że nie ma w nim goryczy, rozmyślania nad przeszłością, pesymizmu. Jest miłość do dzieci, do Lili Marlen, do wnuka Tomka. Zakończenie boli, krzywda dziecka dla udowodnienia racji matki - boli. Ciągle wraca do mnie pytanie: dlaczego nie jesteśmy w stanie zaakceptować rzeczywistości, tylko dlatego, że jest inna niż sobie założyliśmy, dlaczego nie cieszymy się szczęściem bliskich, nawet jeśli czynimy to poprzez łzy, to szczęście bliskich powinno być najważniejsze... Każdy człowiek ma s...