Dom orchidei

Słynna pianistka Julia Forrester po tragicznej śmierci synka i męża, zaszywa się w małym miasteczku na prowincjonalnej Anglii. Wizyta w wielkim dworze Wharton Park na wyprzedaży staroci i spotykanie z obecnym lordem właścicielem tegoż dworu, przywodzi wspomnienia z dzieciństwa. Przez przypadek pod czas remontu baraków w których mieszkał jej dziadek ogrodnik z babcią pokojówką w Wharton Park zostaje odnaleziony pamiętnik. Julia postanawia przekazać go swojej babci i wtedy dzięki opowieściom babci pomału zaczyna poznawać historię dworu i ich mieszkańców. Gdy Julia niespodziewanie odnajduje miłość i pomału odzyskiwać równowagę psychiczną, wyrusza do swojego domu do Francji aby uporządkować sprawy spadkowe i ostatecznie pożegnać się z nieżyjącym synkiem i mężem. Tam niespodziewanie w jej życiu znowu pojawia się jej mąż.Cała akcja przedstawiona jest dwutorowo przeszłość jest przeplatana teraźniejszością. Co Julia ma wspólnego z dworem i z całą historią z II wojny? Co się wydarzyło że maż po roku zmartwychwstaje? Cała książka jest naszpikowana tajemnicami, które były ukrywane przez lata. Polecam.

Świetna książka, kiedy myślimy już, że to koniec opowieści, dowiadujemy się, że autorka nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Trzyma w napięciu do końca.

Porównywanie stylu pani Riley do stylu pani Kate Morton to pomyłka.
Fakt,że akcja dzieje się np w podobnym miejscu albo kraju nie oznacza automatycznie ,że obie panie można wpakować do tego samego wora.
Do wspomnianego wora mam chęć wyrzucić "Dom orchidei".
Historia opowiedziana przez panią Riley,początkowo daje złudzenie,zajmującej i ciekawej ale im dalej tym gorzej.
Jak dotarłam do sceny sypialnianej ,w której Harry błaga Olivię to ryknęłam śmiechem.Równie tandetne dialogi spotyka się w ckliwo-erotycznych romansach.
Liczne kolokwializmy powodowały u mnie bóle zębów i głowy.Z pewnością sporą winę za to ponosi tłumaczenie. Jeśli pozostałe książki pani Riley są tłumaczone równie nieudolnie to bez żalu daruję sobie ich poznawanie.
Końcowe sceny są tragikomiczne i byłam bardzo blisko rąbnięcia "Domem orchidei" w siną dal.