Dom głuchego

„Nostalgia to wspomnienie czegoś, czego nigdy nie było.”

Hm… Zastanawiam się, czy to nie jest moje pierwsze spotkanie z literaturą słowacką? Nie kojarzę niczego, co przeczytałabym do tej pory, a co wyszłoby spod pióra naszych sąsiadów z drugiej strony Tatr. Tym bardziej cieszę się, że trafiłam na "Dom głuchego", spore objętościowo dzieło słowackiego pisarza młodego (chyba jeszcze młodego?) pokolenia (rocznik 1973), Petera Krištúfka. W opowieści o życiu małomiasteczkowego lekarza Alfonsa Trnovskiego, autor przybliża czytelnikowi historię kraju, który przez wiele lat czuł się ubogim krewnym czeskiego brata, a przed II wojną światową wszedł w sojusz z Hitlerem: „Słowacja u boku Trzeciej Rzeszy z dumą włączyła się w bój o nową Europę”. Opowieść Krištúfka sięga głębiej, do czasów schyłku imperium habsburskiego i poprzez różne reżimy polityczne, Holocaust, inwazję na Czechosłowację, aksamitną rewolucję prowadzi czytelnika do czasów współczesnych, kiedy to Słowacja wstąpiła do UE. W czasie lektury musiałam często wspomagać się dodatkową wiedzą historyczną, bo okazało się, niestety, że jestem straszną ignorantką w kwestii dziejów narodu słowackiego.

Tytuł powieści nawiązuje do nieistniejącej już madryckiej posiadłości należącej do Francisca Goi, w której artysta spędził „ostatnie lata w Hiszpanii, zanim z powodów politycznych wyemigrował do Francji. Dom stał się sławny, gdyż Goya namalował na jego ścianach cykl czternastu osobistych, pesymistycznych czarnych obrazów...