Do odkochania jeden krok

„Do odkochania jeden krok” Katarzyny Świderskiej to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Przyznam szczerze, że w te letnie wieczory idealnie czyta się właśnie takie książki, dlatego polecam wszystkim sięgnąć po ten tytuł, który jest lekki, ale ma jednak w sobie głębsze przesłanie.
Łucja to kobieta, która wiedzie pozornie szczęśliwe życie w Warszawie u boku narzeczonego i nastoletniego syna. Życie pozornie tylko jest szczęśliwe, gdyż Łucja ciągle nosi w sercu przedawnione żale do dziadków, z którymi od lat nie utrzymuje już kontaktów. Pewnego dnia odbiera telefon od babci, która prosi ją jednak o pomoc w poprowadzeniu lodziarni po dziadku. Kobieta decyduje się na wyjazd do Szczęśliwic, w których zostawiła swoją przeszłość, a także Witka, który był jej pierwszą wielką miłością. A jak wiadomo, tej pierwszej wielkiej miłości nie zapomina się nigdy, szczególnie gdy została nam ona okrutnie odebrana.
Wiele niejasności, wiele tajemnic i sekretów, które krążyły w życiu Łucji, będą musiały zostać wyjaśnione. Kobita musi zmierzyć się ze swoją przeszłością, powrócić do niedokończonych i niewyjaśnionych spraw, aby pewne tematy zamknąć raz na zawsze.
Często przeszłość jest w naszym życiu tematem, który tak naprawdę nie pozwala nam o sobie zapomnieć i naprawdę cieszyć się z tego, co mamy, doceniać nasze tu i teraz. Z takimi tematami przyszło zmierzyć się Łucji, ciągle myślami powracającej do przeszłości i rozpamiętującej to, co się zdarzyło kiedyś. Teraz powrót w...

Główną bohaterką jest Łucja. Kobieta po trzydziestce, matka nastoletniego chłopca oraz narzeczona Leszka. Jej życie mogłoby się wydawać, że jest ustabilizowane i niczego jej nie brakuje. Jednak nie jest ona szczęśliwa. Nie dogaduje się z synem, a relacja z narzeczonym pozostawia wiele do życzenia. Gdy otrzymuje telefon od Babci, by ta pomogła jej w odrestaurowaniu lodziarni po jej zmarłym mężu, Lusia nie zastanawia się długo. Chcąc uciec od dotychczasowego życia, mimo konfliktu jaki jest między nią, a Babcią, postanawia wyjechać do Szczęśliwic.
Tam spotyka Witka, swoją dawną miłość...

Jak zakończy się ta historia? Czy Łucja wróci do rodziny, czy zbuduje swoje życie na nowo?

Książkę czyta się bardzo szybko, niebywale lekkie pióro pozwala ekspresowo przejść przez historię. Fabuła ciekawa i dopracowana, a bohaterowie świetnie wykreowani. Głównej postaci niestety nie byłam w stanie polubić, kobieta po trzydziestce, a sposób jej wyrażania był dość... specyficzny. Poza tym nie podobało mi się jej zachowanie, które było momentami infantylne, ale myślę, że to kwestia właściwego wykreowania postaci ;) Bo chyba właśnie o to chodzi, by wzbudzali emocje, nie zawsze te pozytywne.

Historia na dwa wieczory, nie wymagająca, ciekawa. Miło spędziłam przy niej czas, ale nie wywarła we mnie takich emocji, bym zapamiętała ją na dłużej.

Na plus przepiękną okładka, która przyciąga wzrok i zachęca do sięgnięcia po książkę :)