Dar Anomalii księga 2 Tauryn

Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że ta część jest jakby ważniejsza dla autora. Jakby włożył w nią więcej prawdy, skrawków życia, którego był świadkiem. W scenach, kiedy ojciec postaci zapominał coraz bardziej, dziewczyna zadawała mu więcej pytań, by jak najdłużej móc zachować go dla siebie. Wiem to, bo robię podobnie z moją babcią. Im mniej pamięta, tym bardziej i częściej zadaję jej pytania. W obliczu śmierci ukochanej osoby, nie mogła w to uwierzyć. Powtarzała sobie kłamstwo, które najmniej bolało, gdyż jej mózg nie sięgał scen, które już się rozegrały.
Pomimo wielu plusów, wciąż uważam, że ta książka powinna być dla osób pełnoletnich. Zawiera w sobie wiele krzywd, które tym razem opisane są bardziej realistycznie. Pomimo tego, że do tych wydarzeń nigdy nie mogłoby dojść, to jednak zawierają ogrom krzywd prawdziwych, choćby korzystanie z ciała bez pozwolenia, gdzie może być to krzywdzące dla młodszego czytelnika. Było tutaj też takie stwierdzenie, że las odbiera co swoje. Już w wielu książkach się spotkałam z tym stwierdzeniem. Zawsze bowiem jest tak, że jeśli nie uszanuje się tego, co nam ofiaruje, poprzez nieuwagę może dojść do smutnych konsekwencji. Anomalie to zdecydowanie dobre słowo dla postaci i wydarzeń do których tutaj dochodzi. Osoby bez pamięci musiały wykonywać dziwną pracę, gdyż tylko ją potrafiły zapamiętać. Nadal uważam, że nie ma oddechu w tej części, gdyż non stop coś się dzieje, kogoś spotykają, z kimś rozmawiają, choć o sprawach, które nie z...

Rewelacyjna książka! Zdecydowanie nie można tutaj mówić o klątwie pierwszego tomu, bo drugi trzyma poziom, a może nawet go przewyższa.
Autor ponownie zaskakuje czytelnika swoją niezwykle rozbudowaną wyobraźnią. W wielu miejscach zastanawiałam się, jak w ogóle można wymyślić coś takiego, a jednak Paweł to zrobił. Dał nam solidną dawkę porządnej polskiej fantastyki, od której ciężko się oderwać, a każda kolejna scena zaskakuje bardziej od poprzedniej.
Teraz czekam na kolejny tom i już nie mogę się doczekać by poznać kolejne przygody i wyzywania, które autor zafunduje naszym bohaterom.

Za mną drugi tom cyklu „Dar Anomalii” pióra Pawła Zbroszczyka, który miałam przyjemność przeczytać dzięki uprzejmości Autora oraz Wydawnictwa Elfickiego.

Ta część diametralnie różni się od pierwszego tomu, który naprawdę był tylko albo aż wprowadzeniem.
W tej części dalej śledzimy losy Brena, Leby, Zadry i Pieprza. Jednak akcja diametralnie przyśpiesza. Nasza czwórka z jednych kłopotów będzie wpadać wprost w kolejne. Autor nie będzie ich oszczędzał. Dodatkowo Będą zmuszeni nie raz dokonywać trudnych moralnie wyborów, gdzie opcje będą jak wybór między dżumą, a chol3rą.

To wszystko sprawi, że w szczególności Bren i Leba dojrzeją. Szczególnie zauważalna będzie zmiana tego pierwszego. Chłopak z kogoś, kogo obchodzi jedynie czubek własnego nosa zmieni się w odpowiedzialnego mężczyznę mogącego poświęcić naprawdę wiele dla swoich bliskich. Zaakceptuje też misję, jaką wyznaczył mu los. Wiecie co jest fajne? Bren nie jest bohaterem, któremu wszystko przychodzi łatwo. Każde małe zwycięstwo okupione będzie potem, krw1ą i łzami. W dodatku mimo swoich umiejętności chłopak jest dalej zwyczajny, popełnia błędy i jest tak cudownie nieidealny.

W tej części poznajemy też bliżej naszego antagonistę. Chociaż niektóre momenty z nim nie były za przyjemne, fascynującym było zobaczyć jak myśli złoczyńca oraz z czego to wszystko wyniknęło.

Ten tom wciągnął mnie bez reszty. Śledziłam losy bohaterów z szybszym biciem serca i wypiekami na twarzy. Nie raz zami...

Bardzo doceniam progres, rozwój pisarski zarówno pod względem fabularnym, jak i stylistycznym, który w "Darze anomalii" jest niezwykle wyraźnie widoczny. Pierwszy tom był intrygujący, zachęcał do poznania wspaniałego świata, ekspresyjnych bohaterów i ich dalszych przygód, za to drugi mistrzowsko rozwija poszczególne wątki, wykorzystując potencjał fabularny do połączenia i trwałego związania losów przeróżnych postaci, z których każda ma własne, silne motywacje. Dopracowane zostały opisy świata i wydarzeń, a przejścia między scenami stały się bardziej płynne. Same postacie nabrały kolorów, mogliśmy lepiej poznać ich przeszłość i charakter, a dzięki temu jeszcze mocniej zaangażować się w fabułę, przejmując się losami naszych ulubieńców.
Tempo akcji było doskonale wyważone, działo się tak wiele, że po rozpoczęciu czytania trudno było odłożyć Anomalię, a jednocześnie nie czułam pośpiechu - dynamiczne wydarzenia były idealnie zbalansowane momentami zwolnienia, refleksji. Dylematy moralne towarzyszące bohaterom podkręcały emocje, zwiększając stawkę, o jaką walczą. Nie zdradzając zbyt wiele pod kątem fabuły, dostajemy też mnóstwo emocji związanych z niepewnością - ostatnie słowo, którym można by opisać "Dar anomalii" to przewidywalność. Mimo pewnych klasycznych motywów, pojawiających się regularnie w literaturze fantasy, każdy z nich zawiera niekonwencjonalne elementy i zaskakujące plot twisty.
Miałam jednak jedno poważniejsze zastrzeżenie, a mianowicie ilość brutalności...