Człowiek pana ministra

„Człowiek Pana Ministra” Michala Sýkory to pierwszy tom serii o ołomunieckich śledczych, na czele których stoi Marie zwana Wielką Sową. Jego fabuła toczy się w dużej mierze na terenie ołomunieckiego uniwersytetu, na którym doszło do morderstwa – ofiarą padł docent Chalupa, wielki miłośnik książek, człowiek uczciwy i mocno z tą uczelnią związany. Sprawie przygląda się zespół śledczych na czele z Marie, zwaną Wielką Sową. I ach, ależ to jest ciekawa zbieranina charakterów! Każdy jest inny, ale równie ciekawy, nie sposób ich nie polubić i się do nich nie przywiązać. Osadzenie akcji w warunkach uniwersyteckich, gdzie przedstawione zostają z dużą uwagą wszystkie zależności pomiędzy katedrami, konflikty i niesnaski, było też dla mnie dużą atrakcją. Trochę mniej podobały mi się watki polityczne i historyczne, których też jest tutaj sporo, ale z drugiej strony przecież można się ich było spodziewać wnioskując po tytule książki. Styl autora jest świetny, książkę czyta się lekko i przyjemnie, a okazyjne ironiczne docinki pomiędzy postaciami wywołują nawet i uśmiech na twarzy ;) Ogólnie to był całkiem ciekawy kryminał, nie wykluczam więc, że sięgnę po kolejne części tej serii.

Dámy a pánové, oto kolejny na mojej czytelniczo-podróżniczej liście czeski kryminał, którego akcja dzieje się tym razem w Ołomuńcu. I znów przyznać muszę, że dałem się wciągnąć.

Krótko i bez spoilerów – na ołumuńskim uniwersytecie zostaje zamordowany znany ze swej nieustępliwości i dążenia do prawdy docent. Oj, poczynił sobie Chalupa wrogów wśród tych, którzy mierzą nieco wyżej niż uczelniany światek. Wszystkie drogi prowadzą do uniwersyteckiego kwestora, który jednak dysponuje niepodważalnym alibi. Kto zatem jest mordercą? Czyżby doświadczona pani komisarz, zwana "Wielką Sową", natrafiła na sprawę nierozwiązywalną?

A w tle Bob Dylan i świetnie nakreślone postaci – przedstawione dosadnie i krwiście (a to dlatego, że napsują krwi czytelni(cz)kom swoją złośliwością, bezwzględnością i tupetem). Śledztwo obserwujemy przez pryzmat poczynań kilku funkcjonariuszy i co się z tym wiąże, poznajemy także ich prywatny świat, który – ten wniosek sam nasuwa się od początku powieści – nie uniknie zetknięcia z głównym nurtem postępowania.

I najzabawniejsze w „Człowieku pana ministra” jest to, że łapałem się na tym, że bardziej wciągające były wątki właśnie tych relacji, związków i rozwiązków wszelakich, spisków i zdrad, niż poszukiwanie kilera. I może dlatego kryminał Sýkory spodobał mi się tak bardzo (abstrahując od uczelnianych klimatów, które zawsze chętnie przyswajam w wersji książkowej).

Doskonała lektura, absolutny pochłaniacz chwil i nocy. ...