Opinia na temat książki Człowiek, który kochał Syberię

Twórczość norweskiego pisarza Roya Jacobsena znam z cyklu o Ingrid Barrøy, który zachwycił mnie prostotą językową i życiową, życiem w bliskości natury, podporządkowaniem człowieka pod otaczającą go przyrodę. W jego późniejszej, osobnej powieści pt. „Człowiek, który kochał Syberię”, którą napisał wraz z żoną Anneliese Pitz, znalazłam podobne wrażenia – tu znowu przyroda jest tym, co narzuca rytm życia człowieka. I jest to w pewien sposób kojące. Tym razem jednak jest to opowieść o prawdziwym człowieku, naukowcu, entomologu, który w 1877 roku ruszył do Syberii Wschodniej badać i zbierać motyle. Nazywał się Fritz Dörries i Syberia wciągnęła go na tyle, że spędził na niej kolejne dwadzieścia dwa lata swojego życia. To badacz, który odkrył wiele nowych gatunków zwierząt i owadów, który dostarczył niesamowicie bogate zbiory do europejskich muzeów. Książka jest opisem właśnie tego okresu, stylizowana na zapis wspomnień bohatera. Historia skupia się na opisach zdarzeń i otoczenia, emocje to coś, co się pojawia w tle i nie zajmuje dużo miejsca, choć czytelnik szybko zaczyna rozmyślać nad uniwersalnością refleksji, jakie niesie podróż tego bohatera. Opisy lata, jego barwy dostępne tylko na tym kawałku ziemi zachwycają, zimy mrożą krew w żyłach i to nie tylko ze względu na towarzystwo potężnych niedźwiedzi i morderczych tygrysów, a przede wszystkim surowość natury. To bardzo naturalistyczna proza, która niesie zachwyt, by za chwilę budzić sprzeciw. Książka kojąca w swojej prostocie, rewelacyjne oderwanie od współczesnej rzeczywistości i życia w miejskim pędzie. Coś dla tych, którzy szukają spokoju natury. Polecam!