Opinia na temat książki Czeluść

Jedna noc. Jeden młodzieńczy przypływ braku trosk i zabawy. Wysokie urwisko i lodowata toń wody, która pochłonęła wszystkich. Zmieniła nieodwracalnie ich życia. Wciągnęła w swą czeluść bezpowrotnie. Jakby zamroziła ich w czasie.

Anna Kańtoch pięknie operując słowem zwabiła nas wgłąb poruszającej historii o młodzieńczej tragedii, która nie została zapomniana. To także emocjonalna opowieść o początkach demencji i całym tym zagubieniu, które się z nią wiąże. Jednocześnie autorka prowadzi nas wspólnie z bohaterką do rozwiązania zagadki tragedii sprzed lat, która niewątpliwie nie będzie oczywista.

Krążymy na pograniczu snu i jawy, zastanawiając się, czy wszystko to, co wiemy do tej pory, tak naprawdę się wydarzyło. Pozostajemy tym samym po kolana zanurzeni w gęstej i napiętej atmosferze. Zdecydowanie jest to powieść z gatunku literatury pięknej, ale jest tu nutka grozy i dreszczyku emocji.

W tej powieści najważniejsze są emocje. Nie jest też ona prosta i przyjemna w odbiorze. To lektura zmuszająca do myślenia. Domyślam się, że wiele osób po jej przeczytaniu może być zdezorientowanych. Ja początkowo też nieco taka byłam. Musiałam usiąść na spokojnie i poukładać, misternie przygotowane przez autorkę puzzle, w piękną całość. Gdy już mi się to udało, byłam pod ogromnym wrażeniem nieoczywistości tej historii.

Nie ukrywam, że to jednak emocje z niej płynące, chwyciły mnie najbardziej za serce. Próba pogodzenia się z przeszłością, demencja, trauma i poszukiwanie własnej tożsamości.

Z pewnością zostanie ze mną na długo, podobnie, jak myśli o poszukiwaniu wspomnień krążące po głowie głównej bohaterki.