Czarne Południe

"Na dworze było straszne. Nie zimno, wilgotno, wietrznie czy nieprzyjemnie, ale właśnie - strasznie. Powietrze z miejsca uderzyło w twarz i zamroziło nozdrza. Oczy zaszły łzami od świecącego z bezchmurnego nieba lazurowego słońca, którego rozmazana plama minęła zenit i nieuchronnie zbliżała się do wiszącej prawie nad horyzontem ziemskiej gwiazdy."

Czarne południe to już czwarta część cyklu Przygranicze od Pawła Kornewa i czwarta część, która jako drugie wydanie zyskała odmienioną i zarazem genialną szatę graficzną. Patrząc na poprzednie części, ta, przy swojej objętości wygląda skromnie i nieco jej brakuje do miana fabrycznej cegły.

Forma i klimat przedstawionej historii pozostaje bez zmian, a Sopel, no cóż, niewiele się zmieniło w jego położeniu. Gdziekolwiek pójdzie, zaczynają się kłopoty, a i zaległe tematy ciągną się za nim oczekując swojego finału. Nastroje w strefie również zrobiły się nieciekawe. Szeptane sojusze pomiędzy frakcjami tracą swoją rację bytu i system zaczyna się rozpadać. Kluczem okazuje się Sopel, choć jemu to raczej nie na rękę. Z początku mocno poplątane te wszystkie zależności frakcji, ale później, drogą selekcji, sytuacja robi się już bardziej przejrzysta.

To już koniec historii Sopla i mimo, że Przygranicze wciąż istnieje, to nie będzie już takie, z jakim się rozstałem. Zdecydowanie przyjdzie mi jeszcze powrócić do tej mroźnej strefy w innych odsłonach Pawła Kornewa i już wiem, że za kilka książek powróci ten od którego...