Czarna, czarna toń

Powieść fantasy z dużym, ale niewykorzystanym potencjałem. Debiut autorki, miało powstać lekkie, wciągające fantasy, ale wkradło się sporo chaosu, wątki są poszarpane, niedokończone.
Pani Martyna powinna jeszcze popracować nad powieścią i uzupełnić braki oraz ściślej określić sens działań bohaterów.

Mam pewien sentyment do opowieści o wilkołakach a Martyna Szkołyk opisała je w sposób, który bardzo mi odpowiada. Wszystkie moje wątpliwości zostały wyjaśnione w tekście - np co się dzieje z ubraniem w chwili przemiany?

Sposób narracji jest zajmujący - obecna sytuacja staje się punktem wyjścia do snucia wspomnień, z których czytelnik może złożyć całą historię. Poszczególne fakty są odkrywane stopniowo, co dodatkowo pobudza ciekawość.

Jeden z członków stada zostaje uwięziony i opowiada swą historię przypadkowo spotkanemu Svenowi. Dowiadujemy się w jaki sposób Bury został Wilkołakiem, jak poznał pozostałych Wilków, z którymi stworzył stado i co przygnało go do miejsca, gdzie został uwięziony.

Bohaterowie powieści mają bardzo ludzkie uczucia i wątpliwości, ich relacje są skomplikowane. Nie raz muszą podejmować trudne decyzje i rozstrzygać pomiędzy wilczym kodeksem a odczuciami swojej człowieczej strony. Czują się rozdarci. Zakochują się, zaprzyjaźniają, wspólnie walczą i polują.

Imiona bohaterów i nazwy klanów kojarzą mi się z kocimi "Wojownikami", ulubioną serią książkową mojej córki. Zachowania Wilków przypominają mi zaś postaci z serialu "Teenwolf", który razem oglądamy. Z pewnością kupię tę książkę, by mieć ją we własnej biblioteczce. Mam nadzieję, że powstaną kolejne tomy o przygodach Klanu Nocy i Klanu Świtu.

"Czarna, czarna toń" trafiła do mnie dzięki book tour, organizowanemu przez Czytania Czas.

Cóż liczyłam na coś innego. Moim zdaniem jest to niewykorzystany potencjał.

Burzowy Gniew poznajemy w więzieniu, gdy rozmawia ze Svenem o swojej przeszłości.

Szczerze mówiąc czekałam na jakąś akcję, walkę, coś co będzie mnie trzymało w napięciu.

Dostałam historię o ludziach - Wilkach. Myślałam, że wątek słowiańskich wierzeń będzie bardziej rozwinięty. Lecz jest tu tylko wspomniane Licho i Rusałki i to pobieżnie.

Niestety przez większość książki Burzowy Gniew jest wkurzony na wszystko wokół i mimo, że ma pozostałe Wilki w klanie, to się od nich izoluje. Już samo to, że nie próbuje z nimi rozmawiać zniechęca mnie do głównego bohatera.

Jego walka z Noszącym imię, którego nie ma też skończyła się szybciej, niż zaczęła.

Szkoda, mogła być z tego całkiem fajna historia.