Opinia na temat książki Córka ziemi

„Córka ziemi” była tak samo świetna, jak „Córka Powietrza”. Pani Dorota Gąsiorowska stworzyła dwie przepiękne historie, które podczas czytania przenoszą czytelnika w miejsca, gdzie można poczuć piękno przyrody i radość z często trudnego i bolesnego życia.

Ponownie najbardziej urzekła mnie druga linia czasowa, czyli życie Frei. Przepiękna leśna sceneria, tajemniczość i zagadkowość miejsc pobudzały moją wyobraźnię. Freya to dziewczynka z lasu. Wspólnie z mamą żyły w otoczeniu spokojnej przyrody z dala od ludzi i waśni. Jednak ta sielanka nie trwa długo, ponieważ mama dziewczynki umiera, a ta nie wiadomo, dlaczego została zabrana do pobliskiego pałacu, by odtąd mieszkać w wieży. Nikt jej nic nie mówi, wszyscy traktują ją jak intruza, tylko tajemnicza sąsiadka Gloria okazuje jej życzliwość. Historia głównej bohaterki przeplata się w teraźniejszości, z Weroniką, młodą rzeźbiarką, która dostała zlecenie wykonania rzeźby Frei do odrestaurowanego pałacowego ogrodu. I tak wspólnie z Weroniką i Freyą poznajemy pogrzebane tajemnice pałacu.

Podobała mi się ta książka. Podobało mi się w niej wszystko: historia, klimat i bohaterowie. Malownicze słowa autorki przenoszą do pięknych miejsc, by podczas lektury przeżyć niesamowitą historię młodej dziewczyny. Skrywana przeszłość w połączeniu z nordycką mitologią i niezabezpieczoną aurą turmalinu dodały mnóstwo magii i tajemniczości. Świetnie mi się to czytało, aż nabrałam ochoty na zgłębienie nordyckich mitów.

Dwie córki już za mną, ciekawa jestem, kto będzie kolejną i czy ta opowieść będzie powiązana z poprzednimi. Już nie mogę doczekać się kolejnych części. Cykl „Córki żywiołów” pokochałam całym sercem, dlatego polecam go wszystkim, którzy lubią szukać tego, czego nie widać gołym okiem.

Dziękuję @znak_literanova za otrzymany egzemplarz.