Opinia na temat książki Córka ziemi

“Gdy człowiek jest gotowy poznać prawdę, ona sama odnajdzie do niego drogę”.

Weronika jest rzeźbiarką światowej sławy. Została obdarzona szczególnym darem, potrafi w nieoszlifowanym, zimnym kamieniu dostrzec gotową rzeźbę. Ma niezwykłą intuicję, słyszy głos natury. Pewnego razu otrzymuje propozycję odtworzenia rzeźby Frei na terenie pałacyku w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Wewnętrzny głos podpowiada jej, by odmówiła, jednak przyjmuje zlecenie. Niebawem, na miejscu w studni zostają znalezione ludzkie szczątki…

Fabuła intrygująco poprowadzona, teraźniejszość idealnie współgrają z przeszłością. Losy Weroniki i losy Frei. Pani Dorota pisze z pasją, przez powieść się płynie, a emocje mocno nas dotykają. Jest szczerze, realnie, całość dokładnie przemyślana i dopracowana w każdym szczególe. To było niesamowite i piękne! Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki.

Magiczny klimat, niesamowita podróż w czasie. Relikty przeszłości, legendy, dawne wierzenia. Niezwykłe, zupełnie różne kobiety, dzieli je wszytko, a łączy idealna harmonia, odczuwanie i współistnienie z przyrodą. Tajemnice wirują w powietrzu, do głosu dochodzą różne oblicza miłości, przyjaźń, strach, choroba, poczucie straty. Coraz mocniej odzywająca się intuicja, czy należy jej słuchać?

Fascynująca, nietuzinkowa, optymistyczna, z nutką magii opowieść. Była to niesamowita, niełatwa, a zarazem piękna przygoda, której całkowicie dałam się porwać. Pierwszy tom cyklu “Córki żywiołów’, na kolejny czekam z ogromną niecierpliwością. Polecam, czytajcie!