Córka komendanta

Powrót do znanych mi już postaci z poprzedniej książki Johna Boyne'a to coś, o czym od dawna marzyłam. Niejednokrotnie powracałam myślami do historii "Chłopca w pasiastej piżamie". Zastanawiało mnie jak rodzina Brunona poradziła sobie z tak bolesnym wydarzeniem, jakie ich spotkało. Czy "Córka komendanta" spełniła moje oczekiwania? I tak, i nie. Styl Boyne'a to coś za czym tęskniłam, ale niektóre wątki były moim zdaniem nie do końca wiarygodne. Nie da się ukryć, że jest to proza duża bardziej skupiona na obyczajowości i aspekcie psychologicznym postaci. Wojna jest tu raczej tłem, odnośnikiem. Może ta powieść nie dorównuje pierwszej części, ale powrót do tej historii po latach to coś o czym od dawna marzyłam. Z pewnością wrócę jeszcze do tej książki, zwłaszcza, że pewne elementy na końcu powieści rzutują na jej odbiór. Ciekawie będzie zmierzyć się z "Córką komendanta" ponownie, mając już świadomość o pewnych wydarzeń.

Ktoś kto czytał książkę lub oglądał film „Chłopiec w pasiastej piżamie” zapewne z przyjemnością sięgnie po tę powieść, bowiem bohaterką jej jest siostra Bruna.

Czytając tę lekturę zastanawiałam się nad tym jak traumy dzieciństwa mogą mocno wpływać na dorosłe życie. Jak bardzo może ciążyć odpowiedzialność za coś, na co tak właściwie nie miało się wpływu.

Gretel nie była małą dziewczynką, była nastolatką, kiedy wraz z rodzicami zamieszkała w domu sąsiadującym z obozem koncentracyjnym. Faktem jest, że nie miała żadnego wpływu na to co robił jej ojciec, ale obojętny stosunek do tego mógł być dla niej w przyszłości taką samą winą jak wina ojca, chociaż z pewnością w mniejszym stopniu.

Prześladowanie, poszukiwanie i karanie rodzin zbrodniarzy wojennych jakimi byli bezwzględni naziści być może nie było sprawiedliwym, ale niestety miało miejsce nie tylko w Europie. Jaką winę za zbrodnie wojenne ponoszą dzieci tych ludzi, przecież nawet gdyby się zbuntowały wobec polityki jaką żyli ich ojcowie czy matki, nie byłyby w stanie niczego zmienić.

Ojciec dziewczyny został skazany za swoje zbrodnie i uśmiercony, ale to nie zwolniło jej od odpowiedzialności jaką inni ją obciążyli.

Po zakończeniu wojny ani jej ani jej matce nie dane było spokojnie żyć w jednym...

Czy znacie historię chłopca w pasiastej piżamie?
Nawet nie zdajecie sobie sprawy ile wylałam przy niej łez… To historia ośmioletni młodzieńca, syna niemieckiego oficera SS, który zaprzyjaźnia się z żydowskim chłopcem przebywającym w obozie.
Nie będę Wam jej opowiadać, sami musicie zdecydować, czy chcecie i Wy zaprzyjaźnić się z Brunem i Szmulem. Dzisiaj natomiast chciałabym spojrzeć na Gretel, siostrę owego chłopca z Niemiec.

Książka „Córka komendanta" to historia dziewczyny, która od młodych lat odczuwa skutki tego w jakim kraju się urodziła, kim był jej ojciec, czym się zajmował… Owe konsekwencje pozostały z nią na całe życie, choć przed światem chciała ukryć kim tak naprawdę jest. Chciała stać się kimś zupełnie innym, po tych wszystkich tragediach i nieprzyjemnych sytuacjach, które ją w życiu spotkały.
Czytelnik poznaje Gretel, kiedy ta ma już 91 lat i mieszka w Londynie. Z pozoru mogłoby się wydawać, że przeszłość się zatarła, ale czy faktycznie tak jest, czy można w ogóle zapomnieć, pomimo tego, że się o niej nie mówi? Pewna sytuacja zmuszą jednak straszą kobietę do tego, aby wspomnienia na nowo odżyły, do tego, aby w końcu po tylu latach milczenia powiedzieć prawdę.

HIstorię poznajemy z kilku perspektyw czasowych. Z okresu powojennego, kiedy to Gretel szukała swojego nowego miejsca na ziemi, miejsca, w którym mogłaby zacząć wszystko od początku, wymazując to czego doświadczyła podczas wojny i po niej, najpierw razem z matką, później, k...

Kontynuacja książki "Chłopiec w pasiastej piżamie"(przeczytana przeze mnie nie raz, dawno temu a ekranizacja oglądana kilkakrotnie).

W 2022 roku bohaterka- Gretel Fernsby, wdowa po Edgarze, matka Cadena, mieszka w apartamencie w Mayfair w Londynie. Od wielu lat. Jest jej tu dobrze. Do czasu aż wprowadzają się nowi sąsiedzi a syn zaczyna nalegać, by przeniosła się na osiedle dla seniorów.

W 1946 roku wraz z matką uciekła do Paryża. Ukrywały swoje niemieckie pochodzenie. Trzy lata po śmierci brata. Sześć miesięcy po egzekucji ojca. Piętnastolatka ciągle miała wyrzuty sumienia, chociaż wtedy (wojna) była dzieckiem i nie miała wpływu na wiele spraw. Prześladowały ją wspomnienia, treści podsłuchanych rozmów.
A potem wydarzyło się coś potwornego.
Swoją traumę i poczucie winy musiała odreagować, przepracować psychicznie, by stać się innym człowiekiem. Zanim to się jednak w części stało, udała się do Australii, gdzie spotkała "znajomego". Potem osiadła w Anglii, wyszła za mąż, urodziła syna i wiodła, zdawałoby się, spokojne życie.
Nic bardziej mylnego.

Teraźniejszość starszej pani przeplatana jest z jej wspomnieniami.
Wielowątkowa opowieść o długim życiu z poczuciem winy za, tak naprawdę, nie swoje winy i szukaniu rozgrzeszenia za nie.
Smutna. Tragiczna. Pełna tajemnic i strachu, że mogą wyjść na jaw.

"(...)choć w codziennym życiu zaznaję spokoju i szczęścia, nigdy nie powinnam zapominać o swojej roli w horrorze, bo moja wi...