Ciało huty

„Ciało huty“ to powieść jaka zagina czas. Anna Cieplak skacze bowiem od początków Huty Katowice po covidową rzeczywistość, co daje czytelnikowi wgląd w pięćdziesiąt lat przemian, jakie zaszły w Polsce i jakie wpłynęły na bohaterów. U początku wszystkiego znajduje się Ewa, Ula i Zygmunt, którzy uczestniczą w przemianach państwa, ale przede wszystkim kochają, marzą i cierpią, a choć często robią to w ciszy, to ślad po tym nie znika całkowicie. Ich połączone losy ingerują w życie kolejnego pokolenia, które próbuje zrozumieć rodziców, miłość do huty oraz skomplikowane relacje, w jakich szponach utknęli. Każdy przeżywa swoje życie w sposób bardziej lub mniej udany, a wszystko sprowadza się do obszaru Sosnowca, jakie wzbudzi różne skojarzenia.

„Ciało huty“ to wielopokoleniowa historia o traumach, uzależnieniach i zdradach. O próbach wyrwania dla siebie skrawka rzeczywistości, motaniu się w niejasnych relacjach i odnajdywaniu tego, co próbowano zapomnieć. Fabuła nie lubi zdradzać zbyt wiele, skąpo dawkuje informacje, ale powoli rozwija się niczym kwiat. Tworzy złożonych bohaterów, na których czas odciska ślad oraz kreśli zarys historii Polski. Jest powoli i jest wnikliwie, a wszystko ocieka nie zawsze wypowiedzianymi emocjami.

„Ciało huty“ to tekst jaki powinnam polubić i byłam przekonana, że właśnie tak będzie, a jednak moje serce pozostało wobec niego obojętne. Czytałam, doceniałam i nie myślałam o nim wiele. Dla mnie stanowił przyjemny czas, ale niekonieczn...