Napisana ćwierć wieku po wojnie książka jest porażającym świadectwem czasów Zagłady i spełnieniem obowiązku pamięci. Dzięki epickiemu rozmachowi i mistrzostwu formy autor zwycięsko wyszedł z niewyobrażalnie trudnego zadania: ukazał panoramę losów mieszkańców getta warszawskiego od momentu jego utworzenia w 1940 roku aż po "wielka akcję" wywożenia Żydów z getta do Treblinki w roku 1942. Świat za murami widziany jest oczami kilkunastoletniego żydowskiego chłopca, dorastającego wśród upodlonych ludzi. Codziennie doświadcza on zła, poddaje mu się i przeciwstawia, upada i zdobywa się na akty odwagi, walcząc o przetrwanie i ocalenie resztek człowieczeństwa.