Być może gwiazdy

Zwieńczenie tetralogii. Jak to zwykle bywa ze zwieńczeniami jest najobszerniejsze, najbardziej chaotyczne, pełne wyjaśnień i nieuchronnych rozczarowań kierunkami autorskiej inwencji i odmiennością treści od czytelniczych oczekiwań.
Ada Palmer zamieniła narrację w dyskusję o zasadniczych, teologicznych problemach na krwawym tle historii wojny trojańskiej, odgrywanej w przyszłości przez polityków, naukowców, bogów i morderców jako z lekka chropawa repryza klasycznych motywów z dzieł Homera w ultranowoczesnych dekoracjach SF wraz z towarzyszącymi jej rozlicznymi wątkami socjologicznymi, filozoficznymi czy religijnymi. Narratorzy istniejący w fabule książki oraz zmyśleni przez postaci w niej występujące, pogrążeni są w dyskusjach z rzekomym czytelnikiem i sobą nawzajem, prezentując aktualne i przyszłe interpretacje wydarzeń a równocześnie gmatwając i tak niełatwe do rozplątania kłębowiska intencji Autorki. Czy je dobrze pojąłem? Pojęcia nie mam, ale nie zmniejszało to mojego poczucia obcowania z nieszablonową literaturą, której nie sposób zmieścić w, wydawałoby się, wytartych do połysku koleinach naukowej fantastyki. Warto się było pomęczyć, by odgadywać znaczenia wielojęzycznych wypowiedzi, łacińskich wtrętów, dużych i małych liter, idiomów i językowych subtelności. Tajemne kody i niuanse oznaczeń, kolorów i symboli.

Nie wszystko się Autorce udało, a przynajmniej ja za naiwne i groteskowe uważam wizje wojny światowej, prowadzonej wedle wspólnie przegłosowywanyc...