Opinia na temat książki Brzydcy ludzie

"- Jak to jest wiedzieć, że się umrze?" Oto pytanie, które wybrzmiewa w mojej głowie od kliku dni, niepokoi, mnoży kolejne pytania i skłania do refleksji. I taka też jest książka „Brzydcy ludzie” autorstwa Żanety Pawlik.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. I od razu zatrybiło. Sposób w jaki autorka snuje tę opowieść bardzo mi się podobał. Dojrzały i autentyczny język sprawił, że ta historia była dla mnie wiarygodna, a bijące z niej emocje prawdziwe.

Autorka zaprosiła mnie do życia Henryka. Spotkałem się z nim na kilka dni przed jego 80-tymi urodzinami. Owdowiały przed 30-laty wiedzie samotny żywot w mieszkaniu w blokowisku. Codzienną opiekę sprawuje nad nim jego córka Truda. Czy jednak miłość córki do ojca wystarczy? Czy Henryk go potrzebuje? A może dusi się tą dobrocią od córki?

„Brzydcy ludzie” to pełna emocji, wielowątkowa powieść o relacjach międzyludzkich; to historia o przemijaniu czasu i starzeniu się; to wreszcie książka o niełatwych doświadczeniach. Czytając doświadczałem mikro chwil przeszłości z życia Henryka. Dostrzegałem, jak pomiędzy bohaterkami i bohaterami rósł mur budowany z niezrozumienia i krzywd. Zaangażowałem się. A im głębiej i mocniej „wchodziłem” w tę opowieść stawałem się niemym świadkiem kruchości ludzkich uczuć oraz delikatności starych ludzi. Docierało do mnie, że nierozważnym słowem można ich było siekać jak pejczem.

Oto kolejna piękna, wzruszająca i pozostająca na dłużej historia o życiu; życiu, które dotyczy każdą i każdego z nas. Bo przecież wszystkich nas dotknie kiedyś starość…

Zapraszam do sięgnięcia po tę książkę. Czytaj roztropnie. Pozwalaj sobie na zatrzymanie i zadumę. Spójrz ze zrozumieniem na swoich bliskich w podeszłym już wieku. I bądź… z nimi, z samą/y sobą, po prostu.