Biała Róża

Powieść psychologiczna jednej z najoryginalniejszych polskich pisarek XIX w. – emancypantki i konspiratorki, której życie do dziś wywołuje wiele kontrowersji. Powieść Narcyzy Żmichowskiej (1819–1876), poetki i powieściopisarki, a także oddanego pedagoga, zaangażowanego w działalność naukową i społeczną. W latach 30. XIX w. autorka skupiała wokół siebie grupę pisarzy zwanych Entuzjastami i Entuzjastkami, w latach późniejszych współpracowała z „Przeglądem Naukowym”, była również działaczką konspiracyjną. Aresztowana w 1849 r., trzy lata przebywała w więzieniu, po czym do 1855 r. była internowana w Lublinie. Po wyjściu na wolność związała się z Kołem Towiańskiego, pomagała powstańcom w 1863 r. Resztę życia poświęciła działalności pedagogicznej i literackiej. Uważa się ją za najwybitniejszą przedstawicielkę nurtu fantastycznego w prozie romantycznej („Poganka”, 1846). Pisała także powieści psychologiczne („Biała róża”, 1861), traktujące o artystach („Książka pamiątek”, 1847–1848) oraz poematy romantyczne („Maina i Kościej”, 1845) i wiersze.