Narcyza Żmichowska, ps. Gabryella – powieściopisarka, poetka, dydaktyk i pedagog, uważana za jedną z prekursorek feminizmu w Polsce.
Córka ziemianina Jana Żmichowskiego, pisarza składu soli w Nowym Mieście nad Pilicą. Rodzina straciła majątek na skutek wydziedziczenia jej babki. Matka zmarła po porodzie. Wychowywała ją siostra jej babki, Tekla Raczyńska, na Podlasiu. Odebrała gruntowne wykształcenie, w 1838 roku została guwernantką w rodzinie hrabiów Zamoyskich. Studiowała w Paryżu, wróciła w 1839 roku, zaangażowała się w działalność społeczną i niepodległościową. Publikowała w czasopismach: „Pielgrzym” i „Przegląd Naukowy”.
W latach 1842–1845 mieszkała w Rzeczycy, gdzie prowadziła nielegalną szkołę wiejską. Napisała wówczas swoje największe dzieło – „Poganka”.
W latach 1844–1845, przebywała w Wielkopolsce, gdzie zajmowała się działalnością konspiracyjną. W 1846 roku wróciła do Warszawy i założyła pensję dla dziewcząt przy ul. Miodowej. Po wykryciu tzw. spisku rzemieślników uwięziono ją, a później zastosowano wobec niej areszt domowy.
Po Powstaniu Styczniowym wyjechała do Paryża, gdzie studiowała na Sorbonie. Zmarła po powrocie do kraju na skutek ciężkiej choroby. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 19-3-31).
Powieści Żmichowskiej podejmowały tematykę społeczną, ukazywały bohaterów wytrwale dążących do wyznaczonego celu. Pisarka była rzeczniczką zmiany celów narodu: romantycznei wówczas raczej skazane na niepowodzenie dążenia niepodległościowe miała zastąpić realizacja potrzeb jednostek jako warunek dobrobytu społecznego.
Opracowała program kształcenia dziewcząt. Uważała, że wiedza potrzebna jest kobietom przede wszystkim po to, aby mogły podejmować w życiu świadome decyzje i mogły wybierać także inne formy działalności społecznej, niż zwyczajowe funkcje żony i matki. Celem nauczania kobiet miało być ich usamodzielnienie.