Balkony i Demony

Mam niejaki dylemat z oceną, obawiam się, że jej wysokość wynika z nadmiernych w stosunku do lektury oczekiwań. Przede wszystkim - przeczytałam na FB polecankę napisaną przez Anetę Jadowską, bardzo zachęcającą, a że jestem wielbicielką Anety Jadowskiej - uznałam, że pewnie ma rację i będzie świetna zabawa. Potem trafiłam w sieci na opublikowany przez wydawnictwo fragment pierwszego rozdziału - mnóstwo zamieszania, jeszcze więcej śmiechu, lekkie i szalone urban fantasy - a to coś, co lubią tygrysy, więc bez zwłoki złapałam za lekturę, kiedy tylko pojawiła się taka możliwość. I co? I okazuje się, że oczekiwania mogą zaszkodzić.
Książka jest napisana dobrze, Anielę Jasną zdecydowanie daje się lubić, nawet jak wpada w łzawe tony na tle bycia dziwakiem od zawsze i tego, jak to źle jest przez rozmaite osoby traktowana. Wielki kocur o imieniu Grażyna (sam je sobie wybrał), posługujący się wielce niewybrednym słownictwem - jako chowaniec wiedźmy genialny, szczególnie, że wiedźma delikatna i nieco rozmazana, więc przeciwwaga i wsparcie w postaci kota pomyślane doskonale. Za ścianą przyjaciel ze szkoły, również dziwak, ekscentryczny pisarz Demonicjusz Wolff - kolejna fajna postać. No i cała otoczka, matka Anieli wraz z przyjaciółkami (niezłe harpie), Wiedźmowa Rada Osiedla, w której nikt nie traktuje bohaterki poważnie, całość zapowiadała się bardzo dobrze, ale autorka poszła w nieco inną stronę. Nagle na balkonie wiedźmy pojawia się jakiś dziwnie pos...

"Do Jasnej Anielki. Balkony i demony" to fantastyczny i dość rozweselający debiut, któremu nie mogłam się oprzeć. Bardzo kolorowa i niezwykle wyjątkowa okładka przyciąga kocimi żółtymi oczami w sposób, któremu nie można się oprzeć. Ja zresztą mam wielką słabość do kotów, więc w sumie to nic dziwnego, że się skusiłam...
Bohaterką jest tytułowa Aniela Jasna, która jest wiedźmą balkonową. Ma niezwykłe magiczne zdolności, mieszka zwyczajnie, w bloku, lecz obserwując osiedlową roślinność stara się im pomagać w w dość specyficzny sposób. Anielka produkuje różne eliksiry dla roślin i rzuca wzmacniające zaklęcia. Chociaż czasem zdarzają się jej też nieoczekiwane efekty jej magicznych zaklęć, no i magiczne wpadki... Za przykład może służyć zwykła mała biedronka, która po czarach Anieli, co jakiś czas zmienia się w w biedroniszcze rozmiarów zdrowego chłopa, z tułowiem zwieńczonym kocim ogonkiem i kocimi uszami na czarnym łebku. Lecz wtedy Aniela była na kacu i czarowała z kartki a na dodatek kot Grażyna usilnie jej w tym przeszkadzał...

Czy zdarzyło mi się grozić hortensji, że jeśli nie zakwitnie to wywiozę ją na mroźną Suwalszczyznę? Tak. Czy zakwitła? Tak :)
Aniela bohaterka tej książki też rozmawia ze swoimi roślinami, a nawet ze swoim kotem, gdyż jest wiedźmą balkonową. Co prawda czuje się dość mizernie w porównaniu z innymi wiedźmami, taka cicha i spokojna. Kiedy jednak zauważa że trawniki schną na potęgę a z roślinami dzieje się coś niepokojącego, znajduje w sobie siłę aby walczyć z Kościejem Suchotnikiem. W walce tej pomagać jej będą kot Grażyna, oraz sąsiad Demoncjusz.
Książka wyróżnia się lekkim stylem, pełnym humoru i ironii, co sprawia, że czyta się ją z przyjemnością. Bohaterzy są różnorodni, a przy tym wspierają się wzajemnie i zawsze mogą na siebie liczyć. Kot Grażyna jest nieszablonowy i zawsze spłata jakiegoś figla przez co nie da się go nie lubić.
Ta książka jedna wielka fantastyczna przygoda, bo z jednej akcji wpada się w drugą, mamy tu walkę z demonem suszy, przyjaźń, futrzastą furię z ciętym językiem, pisarza, którego nie dziwi nic, miłość i mnóstwo roślin.
Książka ta z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom urban fantasy oraz tym, którzy cenią sobie humor i oryginalne podejście do tematu magii w literaturze.
Oprócz mnie czytała ją również moja córka, która pokochała ją bezgranicznie i dała jej ocenę 10/10, stwierdziła też że ma teraz nowego ulubionego bohatera literackiego, którym jest kot Grażyna :)