Awantura o Basię

"-Do sklepu nie pójdę! - oświadczył ponuro. - Mam tam zamazaną hipotekę, za masło i herbatę.

- Słusznie. Ja też tam nie pójdę z tych samych powodów, ale na pierwszym piętrze mieszka dentysta.

- A czy to bezpieczne pójść do dentysty? Ha! Czego człowiek nie zrobi dla dziecka..."

"Awantura o Basię" to jedna z moich najukochańszych książek z dzieciństwa. Uczyłam się nawet jej fragmentu na konkurs recytatorski. Do dzisiaj bawi mnie humor Kornela Makuszyńskiego, nie zmieniło się to ani odrobinę mimo upływu lat. Kocham panią Tańską, która ma przecież siedemdziesiąt lat, więc wiele jej trzeba wybaczyć. Za każdym razem trzymam kciuki za pana Olszowskiego i pannę Olszańską. Wzruszam się przy scenie z mamą Basi, oraz przy tej w szpitalu i u profesora Somera, chociaż znam już tę historię prawie na pamięć. To jest książka, z którą wiąże się wiele moich miłych wspomnień.

“... rzadkością jest człowiek, który złym się rodzi. Gniewu i złości naucza go głód, nieszczęście, niesprawiedliwość i podłość”.

Basia ma dopiero pięć lat i sporo złych doświadczeń życiowych. Niesprawiedliwy los nie odpuszcza, dziewczynka traci ukochaną mamę. W tym nieszczęściu na swojej drodze spotyka dobrych i życzliwych ludzi. Jej ciekawość życia i upór sprawiają, że nie obejdzie się bez wielu zaskakujących i zabawnych sytuacji. Los stawia przed nią kolejne wyzwania.

“Awantura o Basię” swoją premierę miała w 1937 roku. Przestarzałe, niezrozumiane dla młodszego czytelnika wyrażenia, dzięki odpowiednim dopiskom nie powodują trudności podczas czytania. Do dziś powieść niezmiennie wzrusza, bawi i umila czas. Nowe, piękne wydanie cieszy oko. Z powieści biją prostota, dobro, troska o innych i dobry humor. Umiejętnie stwarzane pozory i skrywanie pięknych uczuć za gburowatością. Basia jest przeuroczą o dobrym serduszku dziewczynką, której nie da się nie polubić. Po dziecięcemu naiwna, ciekawa świata, której buzia się nie zamyka. Ciekawie, niebanalnie wykreowani bohaterowie, na czele z babcią Tańską, której cięty pełen zgryźliwości język trafi prosto do naszego serca.

Powieść ma ogromne walory edukacyjne i moralne. Ukazuje, jak ważna w życiu każdego z nas jest miłość. Pozycja dla starszych dzieci i dorosłych. Czytajcie!

Pięcioletnia Basia zostaje sierotą.. Smutny początek jak na literaturę dziecięcą. Jednak to właśnie w dalszych przygodach dziewczynki odkryjemy wielką radość jaką za sobą niesie i jak każdy traci dla niej serce..

Literatura dziecięca, która została wydana w 1936 roku może w dalszym ciągu spełniać swoje przeznaczenie?
Ano, może i mam nadzieję, że będzie dalej to czynić.

Faktem jest, że niektóre słownictwo może sprawiać dla młodych czytelników trudności, gdyż teraźniejsza gwara i zachowania są tak diametralnie różne. Jednak treść w niej zawarta i humor, którym przepełnione są stronice, mimo smutnego początku, daje nadzieję i wiele wesołości. Szczególnie polubiłam babcię, gdyż swoją 'młodzieżowością' dodawała najwięcej świeżości jak na tamte czasy. Aż dziw bierze, że Makuszyński stworzył taką zakręconą staruszkę.

To moje pierwsze spotkanie z lekturą "Awanturą o Basię" film kilka razy gdzieś mignął mi przed oczami w dzieciństwie, jednak teraz po przeczytaniu powrócę do filmu z 1956 roku.

Taki ze mnie boomer.

Bardzo wzruszająca, może teraz z perspektywy lat inaczej bym ją odebrała, ale jako dziecko uwielbiałam :-)

Kornel Makuszyński "Awantura o Basię",

Lata minęły, kiedy czytałam "Awanturę o Basię". Muszę jednak przyznać, że dużo lepiej pamiętam jej filmowe adaptacje, z których to starsza, czarno-biała z 1959 roku, nosząca znamiona przedwojennego polskiego kina, jest moją ulubioną.

Kiedy więc zobaczyłam, zapowiedź kolejnego już wznowionego wydania książki, która swoją premierę miała w 1937 roku, od razu pomyślałam o oglądanych przed laty filmach i ich pojedynczych scenach. Wiele z nich do dziś mam przed oczami, jak chociażby tę, w której Walicki z Szotem usiłują z zalanej mlekiem kartki rozszyfrować nazwisko i adres osoby, do której ma trafić mała Basia.

I nawet jeśli miejscami "Awantura o Basię" trąci myszką, czy to z racji społecznych zmian, które zdążyły przez lata zajść czy też niektórych słów, które wyparł coraz to bardziej ewoluujący język, to sama historia nadal jest pełna ciepła i humoru, w dodatku niepozbawiona postaci charakterystycznych, a przy tym niezmiernie charakternych. Mam wrażenie, że to właśnie dzięki nim ta książka ma szansę nadal przyciągać kolejne pokolenia czytelników. Wspomniany już Walicki, budzący strach swoją fizjonomią podrzędny aktor, stateczny pisarz pan Olszowski czy wreszcie rodzinna dyrygentka babcia Tańska. Żadne z nich nie jest spokrewnione z małą Basią, a jednak dziewczynce udaje się skraść ich serca. Ich i nie tylko, bo osób, które Basia w sobie rozkocha, będzie dużo więcej.

I chociaż dziś niemożliwe byłoby, ...

Są takie pozycje, które według mnie są ponadczasowe. Doskonale pamiętam je z własnego dzieciństwa, czasów nastoletnich, a teraz z przyjemnością podsyłam je dzieciom do czytania. Jedną z takich książek jest „Awantura o Basię”, dlatego ucieszyłam się, kiedy okazało się, że wydawnictwo Marginesy ma zamiar ją wydać.

Historii, jaką znajdziemy, chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. To opowieść o dziewczynce, która mimo młodego wieku wiele już przeszła, a strata mamy jest dla niej kolejnym ciosem. Na szczęście to, co początkowo smutne i bolesne, później przeradza się w coś wartościowego, wywołującego radość. To opowieść, która wzrusza, która wywołuje emocje, a jednocześnie jest pełna wartościowego przekazu.

Okładka w książce twarda i solidna, co sprawia, że nie zniszczy się zbyt szybko.

„Awantura o Basię” to moim zdaniem ponadczasowa książka, po którą warto sięgnąć. Z przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Niektóre książki odkrywamy najpierw przez ekranizację. Tak było w moim przypadku, gdy będąc dzieckiem obejrzałam w telewizji słynną „Awanturę o Basię”. Nigdy nie zapomnę wrażenia wywołanego śmiercią matki małej bohaterki. Lata mijają, a ja dalej uważam, że są historie, autorzy, broniący się przed upływem czasu, choćby troszkę „trącili myszką”, jak Kornel Makuszyński. Informacje o wznowieniach jego powieści zawsze cieszą, zwłaszcza w sytuacji, kiedy są ładnie wydane, przyciągając wzrok młodszego pokolenia.

Basię Bzowską poznajemy jako pięciolatkę, tracącą w wyniku tragicznego wypadku ukochaną mamę. Tata natomiast nie zdołał wrócić z zagranicznej podróży, zupełnie przepada. Zbiegiem wielu dziwnych okoliczności osierocona dziewczynka trafia na mnóstwo życzliwych osób, a, ostatecznie, zamiast pod opiekę przyjaciółki swej rodzicielki, Basią zajmuje się pewien pisarz. Wszakże „Stanisława Olszańska” może być równie dobrze „Stanisławem Olszowskim”, prawda? To dopiero pierwsza część przygód, bo w drugiej dojrzewająca już Barbara postanawia odszukać zaginionego ojca. Cóż, mnóstwo niesamowitych zdarzeń!

Mam ogromną słabość do książek oryginalnie przeznaczonych dla dzieci lub młodzieży, głównie przedwojennych, pisanych polszczyzną, której już nie ma. A pióro Makuszyńskiego po prostu czaruje, subtelnym dowcipem, lekkością, mimo poruszania ciężkich tematów. Oczywiście, pewne sformułowania mogą dzisiaj wzbudzać kontrowersje, jednak wy...

Z ogromną przyjemnością sięgnęłam po klasykę literatury, jaką jest kolejne wznowienie, napisanej w 1936 roku przez Kornela Makuszyńskiego "Awantury o Basię". Historię tę poznałam dzięki ekranizacji, jednak to moje pierwsze spotkanie z nią w wersji papierowej.

Choć w wieku lat pięciu Basia została sierotą, to jednak spotyka na swej drodze ludzi o wielkim sercu, którzy nie będą w stanie oprzeć się tej rezolutnej dziewczynce.

Książka od lat bawi i wzrusza kolejne pokolenia młodych, i nie tylko, czytelników. Dobry humor zawsze w cenie, a Makuszyńskiemu nigdy go nie brakowało. Spojrzenie na świat oczami niewinnego dziecka do dnia dzisiejszego potrafi wprawić w osłupienie i wiele nas nauczyć. A niezmiennie uniwersalne przesłanie o mocy miłości i bezinteresownej pomocy, które są w stanie zmienić świat na lepsze, zmusi do refleksji i być może postanowienia poprawy.
Mimo pewnych archaizmów wynikających z leciwości tej książki-staruszki, czyta się ją lekko i nader przyjemnie, lecz nie wydaje mi się, by była atrakcyjna dla współczesnego młodego człowieka. Do niektórych nazw i postaw, trzeba odrobinę przymrużyć oko, ale odpowiednie przypisy, bardzo w stylu 𝘨𝘦𝘯𝘥𝘦𝘳, w te pędy przywracają zastany dziś porządek.

Muszę wspomnieć o wydaniu, które jest dopracowane w każdym szczególe. Pod palcami czuć delikatną fakturę okładki, mocna i wytrzymała przyciąga oko ciekawą grafiką. Posiada również wszytą wewnątrz materiałową zakładkę, która zawsze będzie pod ręką i...