Atelier spiczastych kapeluszy #1

Mętne fantasy, które drwi z nauki. Niczym ,,Harry Potter'' - pozbawione spójnej koncepcji, odarte z prawdziwej magii i interesujących heroin. Wiecie, jak nie znoszę ,,Harry'ego Pottera'', tam nigdy nie widziałem czarodziei, lecz bandę nerdów z głupawymi minami. Poziom wczesno-szkolnictwa, narysowane przepiękną kreską, jakby chciano animować pojedyncze obrazki. Jakby ktoś dostał zadanie, żeby podrabiać ,,Jade Cocoona'' z humorem ,,Muminków'', ale mała przestroga - nie posiada ani jednego, ani drugiego z tytułów. Irytująca, mała flądra, która na ,,życzenie'' otrzymuje pozwolenie, by stać się wielką czarownicą. Miało być rozrywkowo, czego to nie czytałem w recenzjach - na litość boską! - poniżej przeciętnej pogadanki w akcjach RPG. Magia jest cool, bo wyobraźnia działa, no super, ale najsłabsze albumy z serii o Narnii mają więcej uroku oraz zrozumienia, czym jest fantasy. Doprawdy, próbuję się doszukać sensu w pochwalnych listach, ale po co - po latach zrozumiałem, że wolę twardą fantastykę z rozwojowym światem, dojrzałymi postaciami, a nie z małoletnimi lekkoduchami bez wiedzy. Wszystko, co najbardziej wkurzające w światach spod znaku magii i czaru - błoga infantylność, ubodzy duchem czarodzieje, płytkość dialogów, suche żarty i wymuszona błyskotliwość. Na plus sceny z rozmachem, które imponują epiką. Cała reszta, to wielkie ,,MEH'' wyrzucone po doczytaniu ostatniej strony. Męczarnia czytelnicza, która spowija mrok najpiękniejsze twory fantastyczne.

Atelier spiczastych kapeluszy ✧

Nieopodal pasma górskiego, w małej wiosce, mieszkała sobie pewna krawcowa z ukochaną córką.

Dziewczynka od najmłodszych lat chciała zostać wspaniałą czarodziejką, ale niestety nie posiadała wrodzonych umiejętności do władania czarami.
Z tego też powodu, Koko zaczęła wieść spokojne życie u boku swojej matki.

Jednak pewnego dnia wszystko się zmienia, a do ich osady przybywa nadzwyczajny mag.

Nieostrożna Koko postanawia samodzielnie powtórzyć rytuał czarodzieja.
Niestety nie zdaje sobie sprawy z konsekwencji, które nastąpią po rzuceniu zaklęcia.

Brzmi ciekawie, prawda?

Niektórzy porównują przygody Koko do znanych książek o czarodzieju z blizną na czole.
Na początku faktycznie można zauważyć kilka podobieństw, ale im dalej, tym opowieść została już zdecydowanie inaczej przedstawiona.

W przypadku magii istnieje konkretny schemat, który opiera się na tworzeniu idealnych kręgów za pomocą specjalnego atramentu.
Przez każdy błąd w rysowaniu piórem, bądź różdżką możemy osiągnąć inny efekt, niż ten zamierzony.

Bohaterów z łatwością można polubić.
Każda postać wyróżnia się na swój sposób.

Profesor Qifrey to czarodziej pełen empatii.
Uczy swoje uczennice z niewiarygodną pasją.
Koko natomiast jest nieco lekkomyślna, ale posiada złote serce.
Chce naprawić swój błąd, przez który bliska jej osoba ucierpiała.
Mamy też pełną pozytywnej energii...

Koko od małego marzyła o nauce magii. Gdy do jej wioski przyjeżdża prawdziwy mag dziewczyna przypadkiem poznaje największą tajemnice rodów czarodziejów, co owocuje tragicznymi w skutkach wydarzeniami. By odwrócić swoje błędy, Koko wkracza na ścieżkę czarodziejstwa, drogę fascynującą, piękną ale także niebezpieczną.

Wydawać by się mogło że temat szkół magi został już całkowicie przerobiony w popkulturze. Jednak "Atelier..." robi to z takim wyczuciem, że pozwala zapomnieć o tej schematyczności. Także dzięki niezwykle klimatycznym rysunkom, projektom miast i krajobrazów (Latające góry są genialne) Cieszę się, że Kotori zdecydowało się na powiększony format.

Jak mowa o wydaniu - wybrałam twardą oprawę. Wygląda wspaniale, kartki są dobrze zszyte, druk wyraźny.
Mini artbook jako dodatek był świetnym pomysłem. Rysunki w kolorze prezentują się przepięknie i uwielbiam oglądać szkice koncepcyjne. (w ogóle, to szkoda że w Polsce wydają tak mało arbooków)