Anya's Ghost

Długo polowałem na tytuł - i niepotrzebnie zwlekałem. Przez to oczekiwania miałem większe niż dotychczas. Uwielbiam powiastki o duchach od małego szkraba. Kto pamięta kreskówki z Kacprem? Ręka w górę! Dlatego byłem zainteresowany, jak poradzą sobie w komiksowej scenerii. Ale to nastoletnia dyzenteria: nastoletnie problemy w formie mikro. Wyalienowanie, dziewczyny podkradające chłopaków, brak tożsamości kulturowej w lekkiej tonacji rozrywkowej. I nie miałbym problemu z tą pozycją, gdyby nie jej koślawe rozwiązania fabularne. Problemy rozwiązują się samoczynnie, uwolniony duch z czeluści pochłaniającej ciemności to niegroźna dziewczynka z zaburzeniami emocjonalnymi, a wszelkie zwroty akcji, nawet jeśli zrobione po staremu, zwyczajnie nie zaskakują i są wtórne wobec kultury ghost-track. Przechodzi przez palce, jak przezroczysta powłoka duszy zagubionej między starym, a nowym światem.

Mogłaby powstać z tego źródła całkiem niezła produkcja familijna na ekranach kin. Z zastrzeżeniem, że nie warto napalać się na gorące tematy. Temat wciąż jak żelazko podłączone do gniazdka - pali, ale nie wystarczająco, żeby się poparzyć. Spóźniłem się z lekturą o osiem lat. Gdyż nie ukrywam, że nastoletnia izolacja przestała być elastyczna. Zbyt wiele produkcji poruszało tę sferę mentalną i tutaj otrzymujemy ochłapy z ogólniaka, kiedy ,,źli'' byli ci, co chodzą z gorącym towarem, a nasza brzydota wydawała się przejaskrawiona, bo nie dostrzegaliśmy naszej atrakcyjności outsidera.