Anglicy i inne eseje

Na Orwella przywykło się patrzeć przez pryzmat fantastyki antyutopijnej ("Rok 1984"), czy gorzkiego, alegorycznego przedstawienia drabiny społecznej i wyzysku jednych przez drugich ("Folwark zwierzęcy"). Tu jednak przeistacza się w błyskotliwego analityka, popisującego się ogromną wiedzą i bogactwem językowym, co pozwala mu w swoich esejach zawrzeć wiele celnych spostrzeżeń socjologicznych, a przy okazji pisać w sposób dosadny i bez owijania w bawełnę. Utwory właściwie pisane są podług konkretnego klucza: rozłożyć na czynniki pierwsze dane zagadnienie, każdy kawałek obejrzeć dokładnie, a na fajrant ustalić jakąś zgrabną konkluzję na stronę, lub półtorej.
Świetnie się go czyta, gdy pisze o Dickensie, Koestlerze, Twainie i innych pisarzach, czy luźno wspomina o swojej robocie na plantacji chmielu, włóczędze, lub niektórych elementach życia codziennego w czasach przedwojennego Albionu (tygodniki dla młodzieży, dowcipne pocztówki etc.). Lecz gdy podwija rękawy i skacze na główkę w odmęty polityki, to robi się nieciekawie. Pomimo najszczerszych chęci, w końcu dałem sobie spokój z czytaniem o wadach i zaletach socjalizmu marksistowskiego, demokracji, totalitaryzmu, ich rokowaniach na przyszłość i tym podobnych. Jest to szczególnie męczące, gdy czyta się esej o takim na przykład Burnhamie- płaszczącym się lizusie i człowieku- chorągiewce, który składa czołobitny hołd raz panu H, a raz panu S.
Absolutnie subiektywnie na to patrząc, warto sięgnąć po eseje Orwella, ale tyl...