Akademia antypatii

Przed rodzeństwem kolejna przeprowadzka. Tym razem okazuje się, że Wioletka, Klaus i Słoneczko nie mają więcej krewnych i dlatego trafiają do Szkoły Powszechnej imienia Prufrocka. To miało być miejsce, w którym po licznych nieszczęściach w końcu zaznają spokoju. No cóż, dość szybko okazuje się, że szkole daleko do ideału. Dyrektor jest mało sympatyczny, nauczyciele dziwni, a pewna uczennica staje się dla nich bardzo wredna. To nie koniec problemów, zamiast w internacie muszą zamieszkać w „Budzie dla sierot”, a jakby tego było mało, na horyzoncie pojawia się Hrabia Olaf. Na szczęście w tym wszystkim odnajdują też prawdziwych przyjaciół. Kogo? Co wymyśli Hrabia? Jak rodzeństwo poradzi sobie z kolejnymi przeciwnościami?

To już piąty tom serii, która nam zdecydowanie przypadła do gustu. Historia ciekawa, wciągająca, wywołująca emocje podczas czytania. To książka, przy której można się i wzruszyć i pośmiać. Skierowana do młodego czytelnika, jednak uważam, że i ten całkiem dorosły będzie miał przyjemność z czytania.

Okładka twarda i solidna. Dzięki niej książka posłuży dłuższy czas.

W książce znajdziemy ładne, czarno białe ilustracje, które przyciągają wzrok i zachęcają do poznania treści.

„Akademia antypatii. Seria Niefortunnych Zdarzeń. Tom 5” to ciekawa propozycja zarówno dla starszych dzieci, jak i dla dorosłych. My polecamy z wielką przyjemnością.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

„Akademia Antypatii” to już piąta część „Serii niefortunnych zdarzeń”. Opowiada ona historię rodzeństwa, które w wyniku wielkiego pożaru straciło swoich rodziców i od tamtej pory trafiają coraz to dziwniejszych opiekunów. A za nimi wciąż podąża Hrabia Olaf. Tym razem Klaus, Wioletka i Słoneczko trafiają do szkoły powszedniej z internatem. Miała to być ekskluzywna szkoła, a okazała się czymś zupełnie innym. A do tego znajdował się tutaj złośliwy dyrektor oraz okropni nauczyciele. Nie ominą ich również surowe kary, egzaminy ze wszystkiego i koncerty skrzypcowe.
Książki mają swój niepowtarzalny klimat, który bardzo nam się podoba. I chociaż to co spotyka rodzeństwo nie jest miłe, i wydaje się, że wszystkie części napisane są według jednego wzorca to uważamy, że jest to jedna z lepszych serii dla nieco starszych dzieci. Książki dostarczają wielu emocji, od niedowierzania, strach przed Hrabia Olafem, po uczucie ulgi i nadziei, że w końcu znajda swoje miejsce. Chyba.

Chyba najmniej ciekawa z części do tej pory poznanych. Są tu powielane schematy, wydarzenia są już mocno naciągane, a w niektórych momentach autor przesadza już z sugestiami i pomysłami (w odniesieniu, że ma być to książka dziecięca). Nie mogłam się w nią wgryźć i zaangażować. Szkoda, liczę więc, że następne będę dorównywać poprzednim z pominięciem tej właśnie części.