Opinia na temat książki Całe zdanie nieboszczyka

Poniższa opinia została napisana w 2018, w czasach kiedy uważałam, że opinie powinny być stonowane, wyważone i zgodne ze stylem pozostałych kanapowiczów. Nie znaczy to że się z nią nie zgadza. Ależ zgadzam ! Tyle ze... to jest jednak NIEBOSZCZYK...

Zatem wczoraj, kiedy okazało się, że zupełnie żaden współcześnie pisany kryinal mi nie wchodzi, pomyślałam ze wezme sie za Chmielewską, która, jak powszechnie wiadomo, jest dobra na wszystko. Miałam się, co prawda wziąć za którąś z tych, które z zupełnie niezrozumiałych powodów, zostały przeze mnie zignorowane na kanapie, bo przeczytane, rzecz jasna, są. Tylko ze nie odznaczyłam ich na kanapie. Może miały już wówczas opinie lub recenzje – nei wiem. Wiem, że zarówno „Podejrzani” czy Wszystko Czerwone – są niemal na rowni. Czemu zatem ponownie Nieboszczyk?

Bo wpakowalam do czytnika kilka Chmielewskich i łup „Nieboszczyk” zadecydował za mnie.

Zachichrałam się prawie na śmierc. Zaplułam czytnik.
Jak ta kobieta to robi, ze pomimo faktu, że właściwie Niebozsczyka mogłabym cytować z pamięci, wciąż wciąga, wciąż nie można się oderwać. I wciąż fascynuje stylem pisarskim. Nie wiem czy istnieje druga taka autorka, przy której powieściach, WIDZĘ te sceny. Widzę tą rękę wystającą z ziemi przy kammieniu. Widzę jach wypływający z zatoki. Widzę te karabiny na pokłądzie i absztyfikanta z Taorminy, Co gorsze – widzę tez łysego kura i przylizanego krowim jęzorem, Szweda. I widzę kobyłę, którą jedna ręką podnosił Pan spod Palmir.

Matko Moja Mila! Jak ona potrafi nie tylko pisać, ale też poprawiać humor w kilku zdaniach.

====

Pani Joanna Chmielewska jest najbardziej płodną kryminalistką w Polsce. Jedne książki wychodzą jej lepiej, inne gorzej. Nie zmienia to faktu, że język pisarski jest jedyny w swoim rodzaju... Pani Joanna mogłaby pisać książkę kucharską (co zresztą uczyniła) i czytałoby się ją równie fantastycznie.

Nie wiem ile razy czytałam Nieboszczyka, ale podejrzewam, że około 30-stu... Pierwszy egzemplarz jest już tak wytarty, że ledwo widać napisy na okładce... Zatem opinia moja o książce i twórczości pani Joanny NIE MOŻE być obiektywna :)
Ale...
Nieboszczyk jest zdecydowanie w czołówce moich ulubionych książek. Jeżeli chcecie ją czytać w miejscu publicznym... to uważajcie, niekontrolowane kwiki i chichoty nie do końca są akceptowalne społecznie...

Nie dalej jak wczoraj napisałam tu opinię o książce "autora młodego pokolenia", której po prostu nie dało się czytać. Dziś, kiedy sięgnęłam po Nieboszczyka... zaskoczyło mnie to, że to co uważam za ogromny minus wyżej wspomnianej książki, u Chmielewskiej uważam za plus. I chyba nie jestem w tym odosobniona.

Mam niejasne wrażenie, ze wiem na czym to "rozdwojenie jaźni" polega. Otóż Chmielewska umiała pisać. Co oznacza, ze z kilku historii (nierealnych zupełnie: jak wydłubywanie się szydełkiem z kazamatów nad Loarą, czy ucieczka jachtem przez Atlantyk) zrobiła fenomenalną książkę, która trzyma w napięciu (choć z każdej strony wyziera, że jest to totalna fikcja), powoduje ochy, achy i chichoty, i wciąga....
I nie są to kryminały w pełnym tego słowa znaczeniu - jeśli jest trup, to zazwyczaj jakiś taki bezosobowy, albo nielubiany - taki, za którym tęsknić nie będziemy. Bo z bohaterami Chmielewskiej, człowiek się zżywa. Bo musi.
I to jest dla mnie kunszt pisarski.