Opinia na temat książki 11%

Antyutopia. I to taka, która mogła się wymknąć spod ronda Szalonego Kapelusznika. Widzimy świat dalekiej przyszłości. Świat kobiet. To one zasiedlają miasta, to one są kapłankami, to one decydują o przyszłości ludzkości. Jedyne miejsce, gdzie można spotkać mężczyznę to Centrum. Służy tam do zaspokajania potrzeb seksualnych i rozrodczych. Samiec jest najczęściej otumaniony lekami, aby nie stwarzał zagrożenia dla spotykających się z nim kobiet. Żyje niemalże w stanie półdzikim, nie potrafi się komunikować werbalnie poza kilkoma najprostszymi zdaniami. Kultura skażona patriarchatem ma ulec zagładzie. Zajmuje się tym natura, której kobiety nie przeszkadzają. Skutkuje to tym, że domy zarastają roślinnością, a dopełniają zniszczenia szczury rozmnażane przez szczurzanki. Nie dowiemy się, co wydarzyło się podczas Ewolucji, dlaczego kobiet jest na tyle niedużo, że mogą pozwolić na to, aby wielkie połacie miast zarastał las. Nie dowiemy się również na jakim etapie jest rozwój nauki, dlaczego jedynym środkiem transportu jest kolej, dlaczego część społeczeństwa gnieździ się w slumsach z trudem zdobywając pożywienie. Przytłoczył mnie świat przedstawiony, co wydaje mi się być celowym zabiegiem pisarki. Na kartach książki spotykamy postacie, które nie do końca wpasowują się w otaczające je realia. Czarownicę hodującą węże. Kapłankę, która jest uczulona na jad kobry. Milczącą Cichą, która rozmawia jedynie z roślinami. I chłopca, który stanowi magiczne 11 procent – czyli genotyp niezbędny do uniknięcia chowu wsobnego. W jaki sposób splotą się ich losy? Czy uda się uchronić samca w tym niesprzyjającym świecie? Powieść czyta się błyskawicznie. A na pożegnanie zostawia czytelnikowi przestrogę przed popadaniem w skrajności. Polecam.